Buda benim hayalim: birkac insan birarada oturabilsek, sohbetimizi kibirsiz ve hasetsiz paylasabilsek; birbirimize söz hakki taniyabilsek; düsünerek hareket edebilsek, egomuzu sinirdisi birakip sevgi cemberini genisletebilsek...
Hayat cok süzeyli bir olay, nefret ve kinde icerisinde olacak elbet; ancak bu kini sucsuz insanlar yerini asil suclu godamanlara, tepemizde vizir vizir bize reklam dinleten godamanlara yöneltebilseydik?
Kimin gücü kime yetiyorsa yasiyoruz. Hicbirimizde bu egomuzu tatmin ederek huzura erisemiyoruz. Akil süzgeci iptal oldu. Biriktirdigimiz erdemimizde koynumuzda madalyon olarak kiskanclik üretmekden ve kendimizi yipratmaktan baska neye yaradi?
Bakalim geriye kalan günler ne getirecek.

Söylediklerin güzelde, sadece mümkün degil... insanin dogasinda Egomanlik yatiyor..

Iki insani bir odaya sok ve hemen ikiside digerini en kisa sürede nasil öldürebileceginin planini yapmaya kalkar... Nedeni ise bir ikinci insan digeri icin TEHDIK unsurudur... tüm olayda bundan ibarettir tehdit unsuru ve iste tehdit unsuru ile sohbet edilmez...

Zitat von eniskaya

Söylediklerin güzelde, sadece mümkün degil... insanin dogasinda Egomanlik yatiyor..

Iki insani bir odaya sok ve hemen ikiside digerini en kisa sürede nasil öldürebileceginin planini yapmaya kalkar... Nedeni ise bir ikinci insan digeri icin TEHDIK unsurudur... tüm olayda bundan ibarettir tehdit unsuru ve iste tehdit unsuru ile sohbet edilmez...

ancak insanin dogasinda narsizm yatmiyor, ac gözlülük, maymun istahlilikda yatmiyor; yani tabiat insana egoizm ypkledigi kadar sosyalite ihtiyacida yüklüyor.

Eger hayatimizi sonsuz cikilacak bir merdiven olarak algilarsak, ozaman o merdivende karsimiza cikan herkesi engel olarak görebiliriz: ama hayat sadec bir merdiven degilki, sonsuz ise hic degil: hayat cok düzeyli bir kavram.

Üstelik insanlar, helede bu Almanyada acda degillerki: o halde karsindaki her insani bir tehdit olarak algilamak bana bir hastalik belirtisi gibi geldi.

Güzel tesbitler yapmak önemlidir lakin bu tesbitleri güzel bir sekilde dile getirmek daha da önemlidir. Insanin meramini (someone gibi) kirmadan, incitmeden iletebilmesi erdemliktir. Ama zor bir istek. Elbetteki bir kac insan bir araya gelip güzel bir ortam olusturabilir ama genellenmesi zor bir durum.

Sütten cikmis ak kasik degilim o yüzden benimde hatalarim ve yanlislarim olur. Fakat yanlis yaptigin kisi senin yanlisina daha büyük bir yanlis yaparak karsilik veriyorsa, sonu cinayete bile gider. Bu yüzden bence; herseyin basi hosgörü olmakla beraber affedebilmektir. Eger ufak tefek yanlislari görmezden gelebiliyorsa kisi, inaniyorum ki daha huzurlu yasar. Unutulmamasi gereken birsey daha var ki, insan sonsuz hosgörü sahibi olabilir ama sonsuz sabir sahibi olamaz. O yüzden sInIrlarI zorlamadan ve kimseyi denemeden, test etmeden günlük iliskilerimize yeniden yön vermeye calisabiliriz.
Herkesle el-ele tutusup kardes olmak gerekmiyor belki ama iki cift laf edecek kaliteli insanlarin olmasi her zaman iyidir.

Artik kisiligimin temelinde sabit yatan ve karekterimin bir parcasi olan bir tarafim var benim.
Beni ben yapan ve bu yüzden hep cevresinde devamli bir ambiyans ve bulundugu ortam
icersinde devamli bariscil ve arka planda durmayi yegleyen bir yaklasimla donan bir yönüm.
Ben ben ben diye sirami beklemeden, siramdan ve bana düsen haktan olmamak, eskiden
daha toyken, daha az gezmis, görmüs,yemis ve icmisken, ve eminim daha az ucuzca insan
harcamisken, bana aksi taktirde hep ikinci sirada oturmak, ya da hayatin otobüsünde teker
üstü seyahat disinda baska yer bulamamak gibi hislere kapilmama ve hayiflanmama neden
olmustur. Simdilerde ise hayatin ön taraflarinda oturmak icin, kac cesit polemige, kavgaya
ve özveriyle kaninda biriken kolesterola aldirmaksizin ilerleyenlerin ordusundan kendimi
soyutladim.Ve onlarin ne kadar yiprandigini ve bittigini bir ic huzuruyla derinlerden gelen ufak
bir tebessümle kaydediyorum.

Hayatin güzelligini kesfetmek ...meger o kadar basitmis ki.

Zitat von fos

Artik kisiligimin temelinde sabit yatan ve karekterimin bir parcasi olan bir tarafim var benim.
Beni ben yapan ve bu yüzden hep cevresinde devamli bir ambiyans ve bulundugu ortam
icersinde devamli bariscil ve arka planda durmayi yegleyen bir yaklasimla donan bir yönüm.
Ben ben ben diye sirami beklemeden, siramdan ve bana düsen haktan olmamak, eskiden
daha toyken, daha az gezmis, görmüs,yemis ve icmisken, ve eminim daha az ucuzca insan
harcamisken, bana aksi taktirde hep ikinci sirada oturmak, ya da hayatin otobüsünde teker
üstü seyahat disinda baska yer bulamamak gibi hislere kapilmama ve hayiflanmama neden
olmustur. Simdilerde ise hayatin ön taraflarinda oturmak icin, kac cesit polemige, kavgaya
ve özveriyle kaninda biriken kolesterola aldirmaksizin ilerleyenlerin ordusundan kendimi
soyutladim.Ve onlarin ne kadar yiprandigini ve bittigini bir ic huzuruyla derinlerden gelen ufak
bir tebessümle kaydediyorum.

Hayatin güzelligini kesfetmek ...meger o kadar basitmis ki.

Hayatin güzelligini kesfetmek, hirsdan uzaklasmak..??

Evet! Pasiflikten ziyade daha bilincli bir hissiyattan bahsediyorum.Baska bir odaktan.
Halis seylerle mutlu olabilmek.Para, kariyer ve imkanlarin esiri olmadan yasamak.Sorumluluk duymaktan.