Dekolte tacizin değil, taciz dekoltenin sebebidir. Modernliğin o görünmez ve yumuşak hegemonyası, kadınları şöyle aciz bırakır. Kadına “dekolte giyinmek” bir ayrıcalık olarak sunulur, kadının “dekoltesi”ni görmezden gelmeyi de bir kibarlık olarak telkin eder. Tıpkı “Kral Çıplak” öyküsünde olduğu gibi. Kral çıplak olduğu halde kendini giyinik sanır. Kralı çıplak gören halk da kralı çıplak görürken çıplak gördüğünü söyleyemez. Çünkü kralın kendisini çıplak görmesi de, kralı çıplak görünmesi de baştan ayıp ve aptallık sayılmıştır. Kral kuraldır: Kralın elbisesinin kumaşına ancak aptallar kördür. Aptal sayılma korkusuyla kral çıplak görünmeye razı olur, halk da kralın çıplaklığını inkâra zorlanır. Nihayet biri “Kral Çıplak!” diye bağırınca, homurtular yükselir. Karşılıklı icat edilmiş şeffaf perde yırtılır. Dekolte giyinmemeyi ayıp sayan, kadına dekolte giyinmeyi bir “dini vecibe” gibi dayatan çağdaşlık, kadınları kendi iç seslerini duymakta aciz bırakır, fıtratlarının isteklerine köreltir. “Açık”ta bekletir, “açığa” alır kadınları.

Alintidir

 Mit Zitat antworten