Hoca, komşusunun evinin önünden geçerken, sesini duymuş:



"Ya Rab, bana cennetini ver" diye dua ediyormuş, adam. Başını pencereden uzatıp bakmış ki, ne görsün? Komşusu kuştüyü yatakta sırtüstü yatıyor. Bir ders verme kararıyla (bize de tabiî) komşusunun çatısına tırmanmış. Başlamış gürültü yapmaya.



Adam yattığı yerden seslenmiş:

"Kim var orada?"

"Benim" diye cevap vermiş, Nasreddin Hoca.

"Çatıda ne arıyorsun be adam?"

"Eşeğimi kaybettim" diye cevap vermiş, Hoca, "onu arıyorum."

"Bre akılsız Hoca, çatıda eşek aranır mı?"

Hoca sözün burasında patlamış:

"Bre akılsız komşum, yatakta cennet aranır mı?"



Cennetin bedeli iman ve ibadet, sosyal düzelmenin bedeli ise gayrettir. Bedel ödemeden hiçbir şey kazanılmaz.

Bugün için en büyük ihtiyacımız, bence, ilmiyle amel edip gücü ve kabiliyeti ölçüsünde elinden geleni yapacak bilinçli insandır...



Onlar kendiliğinden yetişmez. Anne-babalar yetiştirecek.



Peki nasıl? Bari anne-babalar yetişmiş mi?



"Bu yaştan sonra âlim mi olacağız?" düşüncesiyle, belli yaşa gelmiş olanlar kitabı boykot ediyor.

Kalemle savaşıyor.



Kendimizi yetiştirmek zor geldiği için çocuklarımıza söyleyenerek, kızarak, bazen de onları döverek Türkiye'ye "adam" yetiştiriyoruz! Ya da bol bol yakınıyoruz.



"Zaman bozuldu efendim, sistem canavar üretiyor."



Yakınmak yerine harekete geçsek nasıl olur? Karanlığa sövmek yerine mum yaksak ha!..



Başkasının çocuklarını öveceğimize, (aynı sistemde yetişmemişler gibi) kendi çocuklarımızı doğru düzgün yetiştirsek...



Bu konularda herkes, başkasından beklediğini yapsa yeter...



Bilirsiniz, şehri temiz tutmanın yolu belediyeye kızıp köpürmek değil, kendi evimizin önünü süpürmektir. Daha da doğrusu hiç kirletmemektir.



En azından, yüreklerimizi kirletmeyelim.


Yavuz Bahadıroğlu

 Mit Zitat antworten