Öfkesine hakim olamayan,zamansız parlayan yüreklerimiz vardı seninle.Bazen kederin zifiri karanlığına girip,umutla aydınlatıp karanlığı yırttık,geçmişimize öfkeli vuruşlarıyla kalbimizin demine durduk.Bazen de çocuk gibi küstük,bazen şımarık duygular olup yapıştık aşkın yakasına.Herşey bir yana,hadi yatalım dedikten 7 saat sonra veda ettik,yaralarımızdan bahsederken,sığınırken birbirmize.Şimdi uzak kalsada düşlerimiz,afra tafra yapsakta trübünlere,içimizden umarım fazla üzülmez dilekleri geçer.Yüreğimiz burkulur,bizi bize anımsatan her şarkıda,her şiirde.Bak bunu ikinci defa söylüyorum,yazılsa destan olacak bir aşk,şimdi dipnot olarak kalacak...
Fakat herşeye rağmen seni sevmek güzel,derdine yanmak, olmayacak hayaller kurmak güzel.....

Hayat bazen öyle şeyler dayatıyor ki,en iyi seçiminiz yanlızlıktan yana oluyor.Birine alıştınızmı,birde alıştığınız kişiyi sıradan görmeyip herhangi bir yere yerleştirdiğinizde,sıradan şeylerini görünce hayal kırıklığına uğruyorsunuz...Böyle olmamalı diyorsunuz hayat,insanlar bu kadar basit davranmamalı diyorsunuz kendi kendinize.

Bazen kelimelerinde anlamı olmaz,bir çocuk gibi susup bir köşede burnunu çekerek,masal kahramanlarından bir büyü beklersin..

Şu çamaşır bitsede,gidip yatsam.Bugünün perdesi öyle alık,anlamsız ve öyle sonuçsuz kapansa,yarın yeniden tekrarı olmayan bir hayat oyunu başlasa.Sonra kaybolsam şu lanet kederin deminde,bir daha bulamasam kendimi,apansız bir tebessüm oluşsa dudaklarımda mesela,düne dair ne varsa birden unutsam.Sonra çocukların gözlerinde ki neşeye dalsam,umut adına bir türkü söylesem,anadolunun yanık yüreklerinden.Türkü bittiğinde,düne dair ne varsa dağılsa,yok olsa.Saçmalamaların tekrarı olmasa ne güzel olur....

Birbiri için yaratılmış iki korkakmışız meğer,sevmekten çok sevilmekten korkuyormuşuz.Hüznümüze deli gibi sarılmış,orada mutlu olmayı seçmişiz ikimizde....

Bazen Gitmek Gerek Herkesten Her şeyden...

Bırakmak gerek bugünlerde, işi, gücü, sevgiler,i aşkları, parayı pulu, insanı, insancıkları.. Gözün görmeden, kulağın duymadan ve arkana bakmadan gitmek gerek buralardan.
Nereye olduğunu bilemediğin yollara, gitmene neden olan sebepleri sahibine bırakarak çıkmak gerek yola. Kimseyi yanına katmadan kendini bile olduğun yerde bırakarak gitmek.

Gitmek gerek bazen.
Bazen buralardan
Bazen bu zamandan
Bazen bu yerlerden
Bazen herkesten her şeyden...

Tanıdık tanımadık her yerden her şeyden gitmek gerek.
Neresi olduğunu bilmediğin yerlere nereye çıkacağını bilmediğin yollara sapmak gerek. Kaybolunca sormamak gerek kimseye neresi diye. Durunca kalmak gerek oralarda. Ayakların seni götürene kadar kalmak. İçinden yeniden gitmek gelen kadar durmak gerek orada. Kim ne derse desin umursamadan hatta herkese bir şey söyleyerek gitmek gerek "ben gidiyorum" diyerek. Kiminin gözünün yaşına bakmadan kiminin gözünün içine baka baka gitmek gerek.

Ne kimseden kaçarak ne yaşama koşarak sadece yola çıkmak gerek adı gitmek olsun diye.
Zaman mekan aramadan yer iz yol sormadan canını savurmak her istediğin yere.

Gidiş o gidiş olmalı..
Ağlamaktan üzülmekten çare olmadığını görüp gitmeli neresi olduğunu bilmeden... Hayalini kurduğum sevgilerin yaşandığı, aradığım insanları bulduğum, kaybettiklerimi gördüğüm yerlere gitmeli. Benim olsun olmasın fark etmeyen ama beni koşulsuz sevebileceklerin yanında almalı soluğu...

Saçımın şekline, gözümün rengine aldırmayanların, görünüşüme değil benim derdime bakanların olduğu diyarlara gitmeli. Para pulun hüküm sürmediği ahbabın eşin dostun önemli olmadığı sadece sen olmanın kıymetli olduğu yerlere gitmeli. "o bu şu ne der" diye düşünmeden "onun bunun şunun derdini tasasını çekmeden" mutluluğun kral olduğu, huzurun hüküm sürdüğü yerlere gitmeli...

Aslında insandan gitmek gerek.
En önemlisi insanı bırakıp gitmek.
İnsanı insandan çok yoran bitiren sindiren başkası var mı?
Durduk yere sebep aramadan insanı insanlığından eden var mı?

Ben gitmeliyim!
İnsanı bırakıp gitmeliyim
En azından gitmeye çalışmalıyım
Sadece kendimi almalıyım yanıma
Bazen onu da bırakırım gittiğim yollarda
Baktım olmuyor bensiz olmak, geri dönüp alırım bıraktığım yollarda
Benin dışındaki her şeyi herkesi boş verdim...
Yoruldum taşıdığım insan yüklerinden
Yoruldum bana yük olan insan siluetindekilerden.
Nereye gitsem peşimi bırakmayanlardan
Peşimde olmasa da izimi sürenlerden.
Hayatımda olup ta, hayatımı anlamayanlardan
Gitmeliyim...

Aslında gitmek hep gerekli, bazen değil. Her yere ait olmak gerek bir yere değil.
Kendine hesap vermek gerek etrafa değil. Kendinden sorumlu olmak gerek herkesten değil.
Yaşamak için gitmek gerek.
Yaşamı anlamak için gitmek gerek.
Anlaşılmak için gitmek gerek.
İnsan olmak için gitmek gerek.
Sormayın işte nedenini
En çok
Gitmek gerektiğinde gitmek gerek..

Bana neyin var diye sorma;
Benim
Yalanlarım var,
Sevinçlerim,
Arzularım,
Gülüşlerim,
İsyanım var.
Benim
Kimsesiz bırakılmış
Düşlerim var.
Sensiz bırakılmış,sabahlarım var.
Güneşsiz günlerim var benim.
Özlemlerim var,Hemde devasa bir dalga gibi yutan dünyamı.
Karsız kışlarım var,
Tipisiz dağ gibi hasretlerim var benim.
Yani hepsinin toplamı sensizliğim var.

Su da önemli
ama,
ateştir benim ustam.

[Lara__]

karisini mutlu etmeyen bir erkek asla mutlu olamaz

Sert bir mizacım olmasına rağmen oldum olası ayrılıklar üzmüştür beni.Düşünsenize;ortak noktalar bulup,birlikte paylaşma ruhuyla donanırken,sanki bir tv programında arıza olur gibi,ayrılık oluşuyor,hemde en heyecanlı yerinde.Tam geleceğe yönelik bir iki fikir baloncuğu oluşuyor kafanın üstünde,o da öyle anlamsız bir şekilde dağılıp gidiyor....

Güzel bir bahar sabahı,dünden telefonla görüşme ayarladık.Öğle saat 12 civarı bir kahve içecek ve dün sinemada izlediğimiz film üzerine sohbetler edecektik diye düşünmüştüm.
Evden çıktım,yürüyerek metro ya gidiyorrum,zaten oturduğum ev metro durağında fazla uzun sürmüyor.Metroya bindim,hem duraklara bakıyor hem kafamda gelecek ve geçmiş arasında hesaplar yapıyorum.Karşımda,iki kız var derleşiyorlar,dertleşirken türkçe konuşuyorlar,ne hikmetse beni türk sanmıyorlar(Bu karşıma çok çıktı,hiç türklere benzemiyorsun,yok italyanlara benziyorsun yok bilmem ne,bende yanılıyorsunuz italyanlar bize benziyor,hem türk deyince bu insanların aklına ne geliyor anlamıyorum.Neyse),kızların derdini dinleyip bir çıkarsama yaptım.Tam inecekken de fikrimi söyledim,insan doğası gereği hata yapar,çünkü hayatı boyunca doğru ve yanlış olarak öğrendiği şeyler vardır.Gerçekten sevdiysen ve karşındaki insan da hatasını biliyor ve değişmek için çaba harcamak istiyorsa,Aşk hatrına o na şans tanımalısın.Çünkü o tek başına hatalı değil,sende hatalı davranıyor ve onu hataya sürüklüyorsun.Oturt karşına sevdiğini,koyun önünüze herşeyinizi,acısıyla tatlısıyla paylaşın,affetmeyi öğrenin Aşk için,Eğer öğrenemzsen affetmeyi,bir daha asla aşık olamazsın dedim ve özür dileyip yerimden kalktım.tam kapıya doğru yürürken derdi olan kızla göz göze geldim.Gözlerinde yaş vardı,ağlıyordu,ama üzüntüden değil,Aşkı kurtarabileceğine olan inancından ağlıyordu.Durakta inip tekrar baktım gülümseyrek el salladı bana,metro o rüzgarlı vınlamasıyla rayların üzerinden kayarak uzaklaştı...

Kendini çok akıllı sanan birine kapak olsun diye,başka yerde paylaştığım birşeyi,buradan devamla paylaşıcam....Özellikle hiçbir yanlışını düzeltmeden yapıyorum,artık kendisi anlar sanırım?