Yakınında değilim öfkenin

ve uzağında da değilim rastlantının

kısa ânındayım

ve sonsuzluğun da ardında 


ah! öfke için geç vakitteyim 

çölden çıkmak gerek bunun için,

atları denize sürmek…


Oysa kimseden çıkartmadım öfkemi 

saçlarımı uzatmak için kimseye

söz vermedim 
kimseye yakın değilim
inan 
susmaktayım,
uzağında değilim unutmanın.


ah! öfke için geç vakitteyim

durup dururken bir yerde

karşıma çıkan rastlantıdayım

hafızasındayım eski bahçenin 
sarhoş asmaların
biriktirdiği 
boğazımı yakan
acı bir imgedeyim 
güneşi anımsamada,

ve orada durmakta 
ama
orada kaybolmaktayım.

ah!öfke için geç,

çok geç öfke için

durgun gölü bulandırmak gerek…




Gölde unuttuklarımızı rahatsız etmek!

oysa gölün hafızası var 

ve o anımsar içinde unutulanı 

ve çürüyüp kendine dahil olanı 


ah! öfke için geç

çok geç artık
sahrada unutulan gökyüzü için.




Ben seni çoğalttım 

ben seni çoğalttım

sırlarım azaldı böylece.

(Birhan Keskin)

 Mit Zitat antworten