[ercan]

"Demokratie aus eigener Kraft
Die EU-Bürger sollten gegen die Aufnahme von heuchlerischen Verhandlungen mit
der Türkei eintreten - und für eine eigenständige Entwicklung der türkischen Republik

Es ist schon merkwürdig: Da klopft eine türkische Regierung nach einem unglaublichen Kraftakt und einiger Selbstüberwindung an die Tür der Europäischen Union - und die Kommentare der europäischen Presse erwecken den Eindruck, dass die Mehrheit der Meinungsmacher verzweifelt einen Ausweg sucht, um die Türkei einerseits nicht in die EU zu lassen, andererseits aber auch nicht völlig zu verprellen. "Wer anderen eine Grube gräbt", schreibt etwa die bis dato als linksliberal geltende Süddeutsche Zeitung, "fällt bekanntlich selbst hinein." Ebendas sei Europa mit der Türkei passiert. Wie sollen wir das verstehen?

Hat die EU es etwa niemals wirklich ernst gemeint mit der Vollmitgliedschaft der Türkei? Hat Brüssel nie damit gerechnet, dass Ankara wirklich die Kriterien für Aufnahmeverhandlungen erfüllen würde? Haben europäische Politiker nur deshalb türkische Schultern geklopft und vollmundig den Beitritt versprochen, weil dieser nie wirklich anstand? Weil doch jedes europäische Kind weiß, dass die Türkei nicht zu "uns" gehört und niemals gehören wird?

Tatsächlich wird die Republik Türkei niemals EU-Vollmitglied werden - zumindest nicht in der Form, in der sie heute besteht. Türkische EU-Bürger werden niemals die größte Fraktion im Europäischen Parlament stellen und mit 16 bis 17 Prozent der Sitze den deutsch-französischen Führungsanspruch gefährden. Und muslimische Türken werden niemals bloß mit einem Personalausweis die Grenzen passieren und dort Geschäfte machen, Arbeit suchen oder ihre Rentenjahre verbringen, wo es ihnen gefällt.

In der Türkei mit ihren 70 Millionen Einwohnern leben rund 10 Millionen Menschen auf dem Niveau eines belgischen oder deutschen Mittelständlers. Der Rest bezieht ein indisches Durchschnittseinkommen. Die Gesundheits- und Bildungseinrichtungen sind völlig desolat. Wehe dem, der den überfüllten, unsterilen, schlecht ausgestatteten staatlichen Kliniken ausgeliefert ist. Nur wer ein monatliches Einkommen von 2.700 Euro hat, kann sich ein menschenwürdiges Leben leisten: Eine Privatschule für den Nachwuchs etwa, damit der nicht in einer staatlichen Schule mit 50 Kindern in der Klasse den Launen eines Lehrers ausgesetzt ist, der jährlich 5.608 Dollar verdient, während sein deutscher Kollege 58.839 Dollar erhält.

Derweil nutzen gewiefte Geschäftemacher aus dem In- und Ausland den wilden Kapitalismus in der Türkei aus, um mit überteuerten Dienstleistungen und Warenangeboten Kapital aus dieser Situation zu schlagen. Eine eigenständige Wirtschafts- und Sozialpolitik kann nicht mehr betrieben werden, weil das Establishment den Diskurs so weit manipuliert hat, dass sich alles um den EU-Beitritt dreht. Wer von "unseren Interessen" spricht, wird von den Nutznießern der heutigen ungleichen Entwicklung gnadenlos als "Nationalist" gebrandmarkt.

Dabei wissen die Eurotürken am besten, wie ihre Interessen zu schützen sind, ohne die partnerschaftlichen Beziehungen zum Ausland und die Demokratie im Inland völlig aufzugeben. Die EU hat 1995 mit der EU eine Zollunion unterschrieben - der erste Schritt zu einem Sonderstatus für die Türkei, denn kein anderes Land hat seinen Markt einseitig einem derart überlegenen Partner geöffnet. So kann die Türkei ihre Agrarprodukte und Textilien zwar nicht uneingeschränkt in die EU exportieren - aber jeder Supermarkt im Lande quillt mittlerweile von europäischen Waren über.

Grünen-Chefin Claudia Roth berichtete aus den Ausschusssitzungen, wie sich die konservativen deutschen Abgeordneten damals darüber freuten, dass "wir die Türkei so billig haben konnten". Die Hoffnung, dass die Zollunion das Niveau der türkischen Produktion hebt und die Wirtschaft wettbewerbsfähiger macht, hat sich nicht erfüllt. Europäische Firmen kamen allenfalls, um mit erfolgreichen türkischen Partnern Jointventures einzugehen - und diese dann in Eigenfirmen umzuwandeln.

Die Zollunion beschert der schwachen türkischen Wirtschaft derweil ein ständig wachsendes Handelsdefizit: In den ersten acht Monaten dieses Jahres stiegen die Importe um 41,1 Prozent auf 61,7 Milliarden Dollar, während die Exporte um 32 Prozent auf 38,7 Milliarden Dollar zunahmen. Das türkische Defizit vergrößerte sich von 14,4 Milliarden Dollar im vergangenen Jahr um 59 Prozent auf knapp 23 Milliarden Dollar.

Tatsächlich haben Verfechter einer Aufnahme von Beitrittsgesprächen wie der deutsche Kanzler Gerhard Schröder die Öffentlichkeit bis heute über ihre wahren Gedanken bezüglich der Türkei im Unklaren gelassen, weil sie selbst nicht an den türkischen Beitritt glauben. Sie wissen, dass dieser für die Türkei in jeder Hinsicht ein Kraftakt ist. Und dass sie aufgrund ihrer desolaten Wirtschaft, der inneren Spannungen um des Laizismus oder der Minderheitenfragen zumindest in den nächsten Jahrzehnten keinesfalls europäisches Niveau erreichen wird. Das derzeitige Theater um den EU-Beitritt hat zum Ziel, dass die Union ihren wirtschaftlichen und politischen Einfluss auf die Türkei beibehält. Deshalb treten Politiker wie Günter Verheugen dafür ein, das Land weiterhin in seiner einseitigen Anbindung an Brüssel zu halten.

Aus dieser Lage muss die Türkei Schlüsse ziehen. Sie muss lernen, Demokratie und Menschenrechte endlich aus eigener Kraft voranzutreiben - und nicht aus Angst vor europäischen Prügeln. Sie muss ihre Beziehungen zur EU auf eine wirklich gleichberechtigte Basis stellen und ihre Wirtschaft wieder selbst in die Hand nehmen, um die materiellen Grundlage für eine eigenständige Entwicklung zu schaffen. Die Zollunion mit der EU muss so weit revidiert werden, dass die Türkei ihre eigene Produktion ankurbeln und sich gezielt vor der hemmungslosen Einfuhr von europäischen Waren schützen kann. Der türkische Staat muss sich mit dem Weltwährungsfonds und der Weltbank an den Tisch setzen und seine Schulden neu ordnen, damit er nicht mehr wie heute 60 Prozent seines Etats allein für Zinsen aufwenden muss.

Eine gute Sozialpolitik und eine sanierte Wirtschaft werden die Grundlagen besserer Beziehungen innerhalb der türkischen pluralistischen Gesellschaft und zu Europa darstellen. Die Alternative ist, "Verhandlungen" zu den fragwürdigen Bedingungen Brüssels aufzunehmen, deren erfolgreicher Abschluss von der EU nicht einmal versprochen wird. Die "Einmischung" der EU wird dann von den wirklichen Nationalisten in der Türkei täglich bekämpft werden, sodass die Demokratisierung erst recht gefährdet ist. Die Bevölkerung ist jetzt schon verunsichert, ob der eingeschlagene Weg der richtige sei. Kein Investor kommt in die Türkei, wenn ihr EU-Beitritt nicht gesichert ist. Jeder vernünftige EU-Bürger sollte heute gegen die Aufnahme von heuchlerischen Verhandlungen und für eine wirkliche eigenständige Entwicklung der Republik Türkei eintreten - denn nur so kann diese wirklich zum gleichberechtigten Partner werden."

DILEK ZAPTÇIOGLU

taz Nr. 7481 vom 7.10.2004, Seite 11, 241 Zeilen (Kommentar), DILEK ZAPTÇIOGLU"

<a href="redirect.jsp?url=http://www.taz.de/pt/2004/10/07/a0211.nf/text" target="_blank">http://www.taz.de/pt/2004/10/07/a0211.nf/text</a>

[akshalil]

-Avrupa birligi ortalama kisi basina düsen gelirin %10 u ile yasamak mi?
-türke türk propagandasi yaparak karni ac milleti kuru milliyetcilikle uyutmak mi?
-Yargitay baskani bile mafya ile ilskiye girecek kadar hukuk disina cikmis bir ülkenin vatandasi olmak mi?
-Devlet dairesinde hic bir isi torpilsiz-rüsvetsiz yürümeyen bir ülkede yasamanin keyfi mi?
-Devlet politikalarina karsi en ufak protesto gösteride coplanmanin keyfi mi?

[akshalil]

Ada satışları...

Bir zamanlar Osmanlı’nın bir “Girit meselesi” vardı.

“Girit satıldı, satılmadı” tartışmaları pek sık yapılır, gençler sık sık “Girit’i sattırmayız” diye sokaklara dökülürdü.

Bir seferinde gençler gene böyle bir gösteri düzenleyip Babıali’nin önünde toplaşarak bağırmaya başlayınca sadrazam sinirlenmiş.

“Gidin bunların hepsini askere yazın,” demiş.

Girit’i sattırmak istemeyen göstericilerin topu birden ortalıktan kaybolmuş, Girit’in satılmasını istemiyorlarmış ama bu uğurda başkasının ölmesinden yanaymışlar.

Milliyetçiliğin de bir sınırı bulunuyor elbet.

Yeni bir söylem bile yaratamayan cumhuriyetin milliyetçi çocukları da “Kıbrıs satıldı, satılmadı” tartışmasına kendilerini neredeyse şehvetle kaptırıyorlar.

Ben Kıbrıs’ın “satılmasını” istemeyenlerin askere alınmasını önermeyeceğim.

Benim daha sakin bir önerim var.

“Kıbrıs satılıyor” diyenler Kıbrıs konusunda bir sayfalık bir kompozisyon yazsınlar.

Böylece hem “Kıbrıs meselesinin” neden “Türkiye meselesinden” daha önemli olduğunu, hem de “toprağı” çok seven milliyetçilerimizin ana dillerini ne kadar sevip iyi kullandıklarını görmüş oluruz.

Anadilini sevmeyenin vatanını sevmesindeki tuhaflığı da, toprağı dilinden fazla sevip benimsemenin gizli nedenlerini de böylece açıkça konuşmaya başlayabiliriz.

Ama çoğunu, Kıbrıs konusunda bir sayfa yazı yazmanın askere gitmekten daha fazla endişelendireceğini sanıyorum.

Yazmaktansa demeç vermeyi tercih edeceklerdir.

Türkiye’nin tarihindeki en önemli eşiklerden birini aşıp yeni bir döneme girdiği şu günlerde önümüze çıkacak çok büyük sorunların çözümlerinin ne olacağı konusunda bir düşünce üretmek yerine, Kıbrıs’ın Türkiye’den daha önemli olduğunu söylemeyi sürdüreceklerdir.

Bu tür konuşmalar, bir kazada bütün kemikleri parçalanıp yanlış kaynamış bir adamın bir ameliyata girip kemiklerini bir daha kırdırıp yeni baştan alçıya aldırmadan önce serçe parmağındaki bir çizikten yakınmasını andırıyor.

Türkiye’nin bütün adalet, eğitim, sağlık, asayiş örgütlenmesini, tarımdaki çarpıklıklarını düzeltmek zorunda kalacağı ve bunları yaparken ciddi sarsıntılardan geçeceği bir dönemde sadece Kıbrıs’ı konuşmanın Türkiye’yi ve Türkiye’deki insanları tümüyle küçümsemek anlamına geldiğini düşünüyorum.

Milliyetçi değilim ama doğrusu bu kadar da küçümsenmek istemem.

Kıbrıs meselesinin Türkiye meselesinden daha önemli olduğunu kabul etmekte biraz zorlanırım.

Kıbrıslı Rumların fazlasıyla şoven ve çağdışı tepkilerine biz aynı şekilde cevap vermek, aynı akılsız sığlığı paylaşmak zorunda mıyız?

Kıbrıslı Rumlar, Yunanistan, Kıbrıslı Türkler ve Türkiye dörtgenindeki bütün aktörler çeşitli zamanlarda yanlış ve haksız işler yaptılar.

Bu konuda kendisinin tümüyle haklı diğerlerinin tümüyle haksız olduğunu söyleyen herkes yalan söylemiş olur ve bu aşamada Kıbrıslı Türkler dışındakiler yalan söylüyor.

En aklı başında davrananlar, bu soruna gerçekten çözüm bulunmasını isteyenler Kıbrıslı Türkler, bunu da referandumda verdikleri kararla gösterdiler.

Kıbrıslı Rumlar, Yunanistan ve Türkiye hep birlikte bir yalanı ve “kim kimin bileğini bükecek” itişmesini sürdürmek istiyor.

Doğrusu ya ben Kıbrıslı Rumların ilkelliğinin partneri olmak istemezdim.

Kıbrıslı Türklerin güvenliğini, özgürlüğünü ve mutluluğunu uluslararası bir anlaşmayla sağlama almayı, Türklerin Kıbrıs’ın eşit vatandaşları olmasını sağlamayı oradaki toprağın bir kısmını kim yönetecek çekişmesinden daha çok önemserdim.

Türkiye’nin, Kıbrıs’ın bir bölümünü bütün dünyanın itirazına rağmen elinde tutmak için uğraşmaktan daha ciddi ve hayati sorunları bulunuyor.

Hem unutmayın ki Kıbrıslı Türklerin orada bir toprak parçasını yönetmesi Türkiye’nin geleceğini güvence altına almaz ama Türkiye’nin zengin ve güçlü bir devlet olması Kıbrıslı Türklerin geleceğini güvence altına alır.

Uçaklarda bile, “bir kaza anında oksijen maskelerini önce kendiniz kullanın sonra çocuğunuza kullandırın” derler çünkü küçüğün sağlığı büyüğün sağlıklı kalmasına bağlıdır.

Kıbrıs meselesinin Türkiye meselesinden daha önemli olduğunu söylemek büyüğün oksijensiz kalmasına yol açar.

Bütün kemiklerimizin kırılıp yeniden biraraya getirileceği bir operasyona girerken oksijensizliğe tahammül edebileceğimizi sanmıyorum.

Türkiye’nin sorunlarını bir kenara bırakıp Kıbrıs’ı ön plana çıkartan politikacılarımız bu konuda bir sayfalık bir kompozisyonlar yazsınlar.

Bir de onların kaleminden okuyalım niye Kıbrıs Türkiye’den daha önemli.

Ama bunu yapabileceklerini sanmıyorum.

Osmanlının biçare çocukları gibi onlar da niye bağırdıklarını bile tam kavrayamadan sadece bağırmayı seviyorlar çünkü.



20 Aralık 2004, Pazartesi




ahmetaltan@gazetem.net

[akshalil]

der Türkei aus eigener Kraft" eintreten..

sehr Interessant von Zaptcioglu!

Die Türkei hat -was die Demokratie und Pluralismus angeht- kaum eigene Kraft..Die diesbezügliche Reformen finden seit 200 Jahren aufgrund des Drucks von Westen und im Zuge der Orientierung an Europa..

Die EU Bürger sollten aber verlangen ,dass die Türkei nur dann voll Mitglied sein wird,wenn die Veränderungen tatsächlich umgesetzt wird...

Zuerst müssen sich die Türken über die Bedeutung und das Wesen von EU klar werden und es begreifen, das was sie machen keine Zugeständnisse an EU sind..

[mrdragon]

evet hepsini tercih ederim eger vatanim bölünmeyecekse.. onurumuz zedelenmeyecekse!!!
devlet politikalarina karsi gösteri yapmak baska.. bebek katili icin slogan atmak baska bir mesele.. bu insanlar en azindan cop"u hak ediyorlar!!!!
rüsvet"in AB"ye girmeden de pekala kendimiz önüne gecebiliriz.. her diger konuda tek basina iktidar olan bir parti istedigi yasalari kolayca gecirebilir..

[abizettin]

AB üyeliği Türk erkeğinin yatak performansını etkiler mi?
Bir dönem bulvar gazetelerinin en çok ilgi gören haberi "Helga Türk erkeklerine bayılıyor" başlığını taşırdı.

Haberin üzerinde genelde Türk sahillerinde üstsüz güneşlenen kocaman göğüslü bir Alman kadını olur, kolunda çoğu zaman gariban bir delikanlı bulunurdu.

Tek başına tatile gelen Helga"nın Ramazan"ı görünce nasıl çarpıldığı ballandırılarak anlatılırdı.

Gurur okşayıcı bu asparagaslar, tatil yörelerinde kimbilir kaç Alman kadınının ırzına geçilmesine yol açmış, kimbilir kaç tecavüzcü, "Türklere bayılan Helga"nın bu keyfe direnmesine şaşmıştır.


* * *
Bu kez söz konusu olan öyle bir asparagas değil.

Bu kez Türk erkeklerine övgüler düzen, bir Alman hayat kadını...

Berlin"de, Türklerin en yoğun yaşadığı semtlerden Wedding"de "Saliha" adlı genelevde çalışan Romy Kaska takma isimli bu kadın anılarını derlemiş.

Kitabın adı: "Bana Erkeklerin Nerede Olduğunu Sormayın".

48 yaşındaki Kaska, genelevde toplam 10 ay çalışmış ve bu süre içinde her milletten 3 bin erkekle yatmış.

Günde ortalama 10 erkeği ağırlarken de fırsat buldukça anılarını yazmış.

Sonuçta ortaya, "Kim nasıl sevişiyor" kılavuzuna benzer bir kitap çıkmış.


* * *
Kaska"nın farklı milletten müşterilerinin yatak performansına dair genellemeleri şöyle:

Afrikalılar: "Tam bir seks makinesidirler. Çoğunlukla ritmik ve dans şeklinde hareket ederler".

Japonlar: "İyi bir orgazm yerine mor lekeler vaat ederler".

Çinliler ve Taylandlılar: ""Şimdi... Buramı öp... hayır" gibi emirler vermeyi severler".

Polonyalılar ve Ruslar: "Klasik seks pozisyonlarını tercih ederler".

Almanlar: "Çok konuşur ve hemen ilişkiye girerler".

Ve her milliyetten müşterinin ortak özelliği:

Sevişirken boyunlarından kolyeyi ve ayaklarından çorabı eksik etmezler. Prezervatifsiz ilişki için de ekstra para teklif ederler.


* * *
Türkleri merak ediyorsunuz değil mi?

Genelevin en sadık müşterileri Türkler olduğu için Kaska, bizimkiler hakkında geniş bilgi sahibi olsa gerek.

Ve bu tecrübeyle şahadet ediyor ki, "Türk erkekleri yatakta hayli eğlendiricidir" ve "Bir kadın onlarla orgazmı asla kaçırmaz".

Son dönem spor, edebiyat, müzik gibi alanlarda kazandığımız uluslararası başarılara yatakta bir yenisini eklemiş sayılmaz mıyız?

İyi de bu bizim bildiğimiz Türk erkeği mi?

Hani şu yatakta iş şip-şak bitsin diye telaşlanan, sonra da kadını hiç umursamadan sırtını dönüp uyuyan?..

Meslektaşımız Fügen Yıldırım da 2002’de "Fahişeliğin Öbür Yüzü" (Metis) kitabı için dünyanın en eski mesleğinden 15 kadınla konuşmuştu, ama onların anılarında Türk erkekleri hiç de bu kadar eğlenceli görünmüyordu.

Eğer Kaska, sadık müşterilerini küstürmemek için fazla mültefit davranmıyorsa geriye iki olasılık kalıyor.

Bir: Avrupa"daki Türk erkekleri böyle...

İki: Avrupalı kadınlara karşı böyle...


* * *
Aslında ikisi aynı şey:

Maziden gelen bir kompleksle Avrupalı kadının gözüne girmeye çalışan Türk erkeği eğlenceli hale geliyor ve yatakta kadının inlemelerini duymadan rahat etmiyor.

Sonra sigarasını yakarken, çocukluğundan beri bulvar gazetelerinde okuduğu haberlerin etkisiyle gururunu okşayacak soruyu soruyor:

"Nasıldım Helga?.."


* * *
Tam üyelik halinde bunun “milli tavır” haline geldiğini düşünün.

Hâlâ Avrupa Birliği"ne karşı mısınız?


CAN DÜNDAR

[akshalil]

hemen askere almak lazim.:-))

[kazi]

Senin gibisine tam da dingilin teki derler

[kazi]

Avrupalisin iste al bi dingil daha!!!!

[kazi]

Senin gibi sineklerin devlet politikasina karsi protestosu da ne oluyorki.