DERIN KAMA-PROJESI !!!

[xmischkox]

Tahlil
Ebubekir Sifil

Mezhepsizlik niçin dinsizliğin köprüsüdür?

Bilindiği gibi İslam Dünyası?nda başgösteren -ve genellikle Cemaleddin Efgani ile başlatılan- ?yenilikçi? hareketin en önemli taleplerinden birisi belki de birincisi, Müçtehit İmamlar?ın içtihatlarının artık eskidiği, miadını doldurduğu ve bugünün meselelerine çözüm getirmekten uzak kaldığı gerekçesiyle yeni içtihatlar yapılmasıdır. İslam Hukuku?nun (Fıkıh) modernize edilmesi ve çağa uydurulması için, içtihat mekanizmasınının temel unsurları ve belirleyicileri olan Kitpa, Sünnet, İcma ve Kıyas?ın yeniden gözden geçirilmesi ve akılcı bir bakış açısıyla yeni yorumlara ve fonksiyonlara kavuşturulması şeklinde başlayan bu hareket, geçen zaman içinde muhtelif veçhelere büründü ve farklı yönelişlere teşne oldu.

Her ne kadar yenilikçilerin muhtelif konularda birbiriyle bağdaşmayan çeşitli görüşleri ve bu görüşler etrafında -taraftarları ve karşıtları arasında- cereyan eden tartışmalar konumuzla yakından ilişkili ise de, bu yazının amacı bu ayrıntıya girmek olmadığından, burada sadece yukarıdaki kuşbakışı tesbite şu noktayı eklemekle yetineceğiz: Az önce ?yenilikçi? hareket şeklinde ifade ettiğimiz reformist/ modernist yaklaşımın talepleri ve teklifleri elbette Fıkıh ve İçtihat sahalarına münhasır değildi. Bu hareketin boyutlarının kaçınılmaz olarak Akait alanına da uzandığını müşahade etmekteyiz.

Nitekim Cemaleddin Efgani?den başlayarak Fazlür Rahman?a ve oradan da günümüz Türkiye?sindeki bazı isimlere uzanan ?ibrahimi dinlerin diyaloğu? söylemi, (kimi zaman bu dinlerin esasta bir olduğu, kimi zaman da Ehl-i Kitab?ın da cennete gideceği şeklindeki iddialarla) reformist/modernist çevrelerin üzerinde ısrarla durdukları bir tez olarak canlılığını muhafaza etmektedir.(2)

Her ne kadar meselenin bu boyutu konumuz ile yakından ilişkili değilmiş gibi görünse de, bu yazının başlığı, bu boyutu da ilgi alanımız içine sokmaktadır. Zaten aşağıda izleyeceğimiz 4 merhalenin sonuncusu üzerinde dururken bu nokta kendiliğinden tebellür edecektir...

Evet, reformist/modernist çevrelerin talepleri ?yeni içtihatlar yapılmalıdır? söylemiyle, aslında ?eski? içtihatların Kur?an, Sünnet, İcma ve Kıyas hakkındaki değerlendirmelerinin geçersizliğini dile getirmiş oluyordu. Peki bu 4 asıl hakkında reformist/modernist çevrelerin yaklaşımı genel olarak nasıldır?

Bu sorunun cevabını, söz konusu 4 aslın sonuncusundan başlayarak verecek olursak3)

1. Kıyas: Kıyas, nasslardaki hükmün dayandığı illetin tesbitine dayanan bir faaliyettir.(4) Dolayısıyla tabiatı gereği, ahkama ilişkin nassların tek tek ele alınması ve hükme temel yapılması esasına dayanır.(5) Oysa nassların tümünün bir arada değerlendirilmesi (tümevarım) yoluyla mesajın özü/ ruhu kaynaklanarak buradan bütünlük arzeden bir metodoloji geliştirilmeli ve çözüm bekleyen meselelere ve metodoloji esas alınarak cevap verilmelidir.

Reformist/modernist çevreler, bu yaklaşımlarına, Maliki mezhebinde tali (ikincil) bir delil olan ?maslahat? unsurundan ve özellikle Endülüs?lü Maliki fakihi eş-Şatıbi?nin bu unsur hakkındaki değerlendirmelerinden de destek aramayı ihmal etmediler.

Çerçevesi şu ana kadar net olarak çizilememiş olan ?Kur? an?ın ruhu? söylemi ve maslahat prensibinin -belirleyicilik alanı Maliki mezhebinin yaklaşımını çok daha fazla aşacak şekilde(6)- devreye sokulması sonucu Kıyas prensibi devre dışı bırakılmış oluyordu.

2. İcma: Sahabe?nin ileri gelenleri tarafından işletilmeye başlanmış bulunan İcma prensibi Fer?i bir mesele hakkında bir dönemde yaşayan bütün müçtehit imamların içtihatlarının aynı doğrultuda oluşması demektir. Tafsilatını yine Usul-i Fıkıh kitaplarına havale edeceğimiz bu prensip de reformist/modernist çevreler tarafından aşındırılmaya çalışılmıştır. İcma?nın vukuunun mümkün olmadığı: hakkında icma bulunduğu söylenen meseleler hakkında, iyi araştırıldığında aslında ihtilaf bulunduğu, tarihin bir döneminde meydana gelmiş bir icmanın, başka bir dönemde aynen kabul edilmesinin, insan aklının dondurulması demek olacağından, böyle birşeyin kabul edilemeyeceği gibi bir çok gerekçeye dayandırılan İcma itirazları, İmam eş-Şafi?nin konu hakkındaki bazı değerlendirmeleri de istismar edilmek suretiyle(7) güçlendirilmeye çalışılmıştır.

Oysa İcma, fer?i bir hüküm hakkındaki bir naasa dayanıyorsa, o naasın bildirdiği hükmü zanni olmaktan çıkarıp kat?i kılması ve İslam Hukuku alanında derin vukufiyet sahibi Müçtehit İmamlar?ın konsensüsü olması bakımından İlahi İrade?nin tesbitinde elbette belli bir fonksiyon icra etmektedir.

Üstelik reformist/modernist çevreler, İcma hakkındaki değerlendirmelerinde yukarıda söylediğimiz noktada da durmadılar. Birtakım hadislerde geçen ?ümmet? kelimesinin, Ümmet-i Davet dediğimiz gayri müslimler ile Ümmet-i İcabet dediğimiz müslümanlar arasında herhangi bir ayrım yapmadan tümünü, tüm insanları kapsadığını ileri sürerek, Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)?in ümmetinin bütün insanlık olduğunu söylediler.(8)

Bizzat Allah Teala?nın Kitabı?nda ve Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)in Sünneti?nde en keskin hatlarla çizilmiş olan iman/ küfür sınırı, reformist/modernist çevreler tarafından böylece ortadan kaldırılmış ve bunun yerine, özellikle masonik çevrelerin dillendirdikleri ?insanlık din, tüm insanların kardeşliği? sloganları, İslami kılıflara büründürülerek yeniden ifade edilmiş oluyordu.

3. Sünnet: Mezhep İmamları?nın içtihatlarının büyük bir kısmının Sünnet?e dayanıyor olması ve Sünnet?in ve hadislerin birçok noktada rasyonel bakış açısına aykırılıklar arzettiğinin kabul edilmesi, temelde akılcılığa (rasyonalizm) dayanan reformist/modernist hareketi, Sünnet?i ve hadislari de ?sorgulamaya? itmiştir. Tabiatiyle modern akla ve bugünkü bilimsel verilere uymadığı kabul edilen birçok hadis, bu bakış açısı tarafından ?uydurma? olarak kabul edildi.

Bu yaklaşımı desteklemek için, sadece Kur?an?ın ilahi garanti altında olduğu ve Sünnet için böyle bir garantiden söz edilemeyeceği temel bir tez olarak ısrarla işlendi. Zira işin içine beşer unsuru girdiği anda şüpheci davranmak ?bilsel? davranışın bir gereği idi. Geçmiş alimler tarafından sahih olarak kabul edilmiş olsa da, pek çok hadis, reformist/modernist çevreler tarafından ?uydurma? olarak damgalandı. Böylece Sünnet? in büyük bir kısmından kurtulma imkanı doğmuş oluyordu.

Burada, alimlerin (buradaki ?alimler?den kastımız, özellik Fıkıh ve Usûli Fıkıh alimleridir), mütevatir ve meşhur kategorisine girmeyen hadisleri ?ahad hadis? (veya ?haberi vahid) olarak değerlendirmeleri ve bu tür hadislerin ilim bildirmeyeceğini söylemeleri de, reformist/ modernist çevreler tarafından iddialarını destekleyici bir unsur olarak kullanıldı.

Burada üzerinde durulması gereken bir diğer nokta da, ?Kur?an?a aykırı hadis olamayacağı? söylemidir. Bu söyleme göre eğer herhangi bir hadis isterse eski alimler tarafından mütevatir olduğu söylenmiş olsun Kur?an?a aykırılık teşkil ediyorsa, onun sahih olarak kabul edilmesi söz konusu olamaz.

Oysa Kur?an?a aykırı görüldüğü gerekçesiyle uydurma olduğu söylenen hadisler hakkında, meseleyi bütün veçheleriyle araştırmadan verilen bu hükümler, Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)?in Sünneti?nin büyük bir kısmının iptal edilmesinden başka bir anlama gelmemektedir.

Meselenin bir diğer yönü de, Sünnet?in yol göstericiliğine baş vurmadan Kur?an?a doğrudan gitme söyleminin bünyesinde barındırdığı tehlikeler ile karşımıza çıkmaktadır. Tam bu noktada 4. merhale ile karşı karşıya geliyoruz ki, meselenin en can alıcı noktasını da burası oluşturmaktadır.

4. Kur?an: Kur?an ayetlerinin anlamı ve ihtiva ettiği hükümlerin anlaşılıp uygulanması noktasında Sünnet?in otoritesi de dahil olmak üzere hiçbir vasıta kabul etmeye yanaşmayan reformist/modernist anlayış, bu aşamada artık önünde uçsuz bucaksız bir hareket alanı bulmaktadır. ?Fikir hürriyeti?, ?Allah? ın Kitabı?na aracısız olarak baş vurmak?, ?Kur?an?ın, kendisini ?açık/anlaşılır? bir kitap olarak nitelendirmesi?... gibi pek çok söylem burada devreye girdi ve artık her isteyen, Kur?an ayetlerinden istediği hükmü çıkarma ?özgürlüğüne? kavuşmuş oldu. Yüzyıllar içinde bitmez tükenmez samimi çabalarla ve tam bir ehliyetle vücuda getirilmiş olan Tefsir ve Fıkıh kitapları, Müfessirler, Fakihler ve diğer ulema, binbir ithamla töhmet altında bırakıldı ve asırların bilgi birikimi hoyratça çiğnenerek devre dışı bırakıldı.

Oysa Kur?an?ın doğru anlaşılması ve tefsirin öncelikle ilmiliği ispatlanmış bir metot geliştirilmesi gerekir. Böyle bir metod olmadan Kur?an?dan hüküm çıkarmak, onu tahrif etmekle eş anlamlıdır.

Nitekim günümüzde bunun büyük bir rahatlıkla yapıldığını görmekteyiz. Her isteyen, Kur? an?dan istediği hükmü çıkarmakta ve ?ben böyle anlıyorum? diyerek işin içinden sıyrılmaktadır.

Tevrat ve İncil?in aslında çok da fazla tahrife uğramadığı, dolayısıyla bu kitaplara inanan Yahudi ve Hristiyanlar?ın da ?hak din? ve ?tevhid dini? üzere olduğu hükmünden tutunuz, Kur?an?da yer almayan bir hükmün Hz. Peygamber(Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)?in de olsa hiç kimse tarafından konamayacağı tesbitine kadar, aslında İslami olmayan pek çok anlayış, güya Kur? an merkeze alınarak vaaz edildi. Kur?an ve Sünnet tarafından konmuş olan en temel sabiteler bile yıkılıp geçildi ve ortaya ne idüğü belirsiz bir din çıktı. Her ortama ayak uyduran, her anlayışa uyan, hiç kimsenin hiçbir anlayış ve hareketine müdahale etmeyen, uyulsa da olur uyulmasa da kabilinden varla yok arası bir din!

İşte bu yazının başından beri 4 merhale halinde sıralamaya çalıştığımız bu hareket, aşama aşama bu noktaya geldi. Din?de Mezhep?in niçin önemli olduğu tam bu noktada kendisini bütün ağırlığıyla hissettirmektedir. Çünkü Mezhep, dini haysiyettir, din hakkında konuşmanın ve dini bir hüküm vermenin kuralı, çerçevesi ve sistemidir. Mezhep, metod demektir; mezhepsizlik ise metodsuzluktur. Metodsuz, kaidesiz yapılan her türlü faaliyet ise karmaşaya ve yanlışlığa düşmeye mahkumdur. Mezhep tanımayan insan, kendisini metodsuzluğa, karmayaşa ve belirsizliğe atmış demektir. Dolayısıyla onun, Allah?ın dini hakkında söylediği her söz ve ileri sürdüğü her görüş, daha baştan yanlış olarak damgalanmayı hak etmiştir.

Kendisini mezhep imamlarından üstün ve onların kurdukları sistemleri yıkma selahiyetinde gören kimseler, aslında dini bir kurumu tahrip etmiş olmaktadırlar. Bunun neticesi ise, yukarıdan beri gördüğümüz gibi sonunda zarüra-ı diniyye dediğimiz alana kadar gitmektedir. Zira bu hereket, nerede duracağı -onu yürütenler tarafından bile- önceden kestirilemeyen bir ?kör gidiş?i ifade etmektedir.

Mezhep tanımadığını söyleyenlere sorunuz; Bugüne kadar Kur?an ve Sünnet?i anlama ve onlardan hüküm çıkarma konusunda geliştirdiğimiz dört başı mamur bir usûl metod var mıdır?

Bu soruya verebilecekleri en küçük bir olumlu cevap yoktur. Mezhep ve metot tanımadığını, geçmiş ulemanın bize bıraktığı devasa ilmi mirası yıkmakla, yıpratmakla meşgul olmaktan başka bir mahareti olmayan böyle kimseler, kendi içlerinde korkunç çelişkilere düşmekten kurtulamıyorlarsa, sebebi burada aranmalıdır.

Her ne kadar hiçbir mezhebe bağlı olmama düşüncesi mutlak olarak ve her zaman yukarıda çerçevesini çizdiğimiz ?dinsizlik? vakıasına götürmese de, bu başlangıcın, genellikle bu sona götürdüğünü de görmezlikten gelmemiz mümkün değildir.

İşte bugün aşama aşama gelinen noktada bizzat Allah Teala ve O?nun Resulû tarafından çizilmiş olan iman-küfür sınırının pek çok reformist/modernist tarafından ortadan kaldırılması, Muhammed Zaid el-Kevseri merhumun, bu yazıya başlık olarak seçilen sözünün ne kadar doğru ve hikmetli bir söz olduğunu en anlaşılır bir biçimde ortaya koymaktadır.

Selam, hidayete tabi olanlara...

<a href="redirect.jsp?url=http://www.beyan.com.tr/arsiv/1999/sayi5/tahlil.htm" target="_blank">http://www.beyan.com.tr/arsiv/1999/sayi5/tahlil.htm</a>

Prof. Edibe Sözen, katıldığı bir sohbet programında, 1850"lerde Almanya"da bir ticari kuruluşun basında yayımlattığı reklam afişini gösterdi.
Afişin en üst tarafında Osmanlı"nın ay-yıldızlı bayrağı, onun altında minareleri ve kubbeleriyle cami siluetleri yer alıyordu.

Bu, 19. yüzyıl Almanya"sındaki İslam ve Müslüman imajını gözler önüne seren bir gösterge. Unutmayalım ki o yıllarda, Fransa ve İngiltere"de İslam, oryantalistler marifetiyle "şeytanlaştırılırken", Almanya"da böyle olumlu bir imaj oluşması tesadüf değildi. Hz. Peygamber"e olan sevgisini şiirlerine döken Goethe"nin, kimileri tarafından Müslüman ilan edildiğini hatırlayın. Siz Hz. Peygamber sevgisini işleyen "na"t" yazmanın sadece Müslüman şairlere özgü olduğunu sanıyorsunuz, değil mi? Ya Almanların ünlü şairi R. Maria Rilke"nin de Hz. Peygamber hakkında muhteşem bir na"t yazdığını söylersem, ne dersiniz?

Modern Almanya"nın harcını karan Prens Bismarck ile olgunlaşıp gittikçe gelişen bu olumlu imaja, Osmanlı başından beri jestlerle mukabelede bulundu. Sultan II. Abdülhamid"in endüstri ve ticaretteki Alman ağırlıklı dış politikasının duygusal nedenlerinden biri, belki de birincisi buydu. Hicaz Demiryolu projesinde Alman teknolojisinin tercih edilmesi, Kayzer Wilhelm"in Osmanlı topraklarını ziyareti hep Almanya ile Osmanlı"nin karşılıklı jestlere dayalı iyi ilişkileri çerçevesinde anlaşılmalıydı.

Abdülhamid"in İttihat ve Terakki"nin darbeci unsurları tarafından tahtından alaşağı edilmesinden sonra da sürdü bu duygusal ilişkiler. Birinci Cihan Harbi"ne girişimiz de bu yüzden oldu. Bizi 1. Savaş"ın bataklığına sürükleyen, Osmanlı bayrağı çekmiş iki Alman zırhlısıydı. Bunlar gidip Sivastopol surlarını dövmeseydi, tarihin seyri belki de bugünkünden farklı cereyan edecekti.

Şehzade Vahdettin"in Almanya ziyaretini, giderken yanında fahri yaver olarak Mustafa Kemal"i de götürüşünü hatırlayın. Almanlara verilen maden imtiyazlarını, o ünlü Krupp firmasının Anadolu"da bir koyup üç alma mantığını hatırlayın. Ama bütün bunlar bizim Almanlara olumlu bakışımızı hiç değiştirmedi. Mesela Almanlar, tasavvurumuzda hiç sömürgeci olarak yer almadı. İngiliz ve Fransız deyince aklımıza gelen Alman deyince gelmedi.

Almanlarla aramızdaki bu duygusal bağın, Hitler"i "Hacı Muhammed Hitler" ilan etmekten tutun da, Tek Parti döneminin Alman siyasetine göre yapılanmasına kadar, bir dizi izdüşümleri oldu. Belki 1960"tan sonraki işçi alımında Türkiye"ye aslan payı ayrılmasının psikolojik nedeni de bu duygusal arka plandı. Nedense bu duygusal bağ bugün dahi bilinçli ya da bilinçsiz bir biçimde hepimizde vardır. Mesela bendeniz, eğer daha iyi bir alternatifim yoksa, diğer Batı teknolojileri içerisinde ille de Alman teknolojisini tercih ederim. Bütün bunları niçin hatırlatma ihtiyacı hissettim?

Nedeni açık: Alman İçişleri Bakanı Otto Schily"nin Vakit Gazetesi"nin Almanya baskısını yasaklaması üzerine. Çok tartışılacak bu karar, sokaktaki sıradan Müslüman"ın zihnindeki klasik Alman imajını yaralamaya aday.

Bir Avrupa ülkesi, siyasi bir kararla gazete kapatıyor. Bu sansür falan değil, sansürden bin beter bir karar. Bu karar Avrupa"yı, helvadan put yapıp acıkınca yiyen paganın durumuna düşürüyor. Nerede o özgürlük cakaları? Nerede o hak ve hukuk havariliği?

Otto Schily"nin siyasi bir kararla kapattığı Vakit Gazetesi"ni neyle suçladığını biliyor musunuz: Anti-Semitizm…

Doğrusu "Anti-Siyonizm" olacak. Siyonist devlet İsrail"in Filistinlilere uyguladığı terör ve şiddeti kınamak neden Anti-Semitizm olsun ki? Ati-Semitizm diye bir şey varsa, bunu icat eden Avrupa"nın ta kendisi, uygulayan da Hitler Almanya"sıdır. Biz Müslümanlar tarihimizin hiçbir döneminde Yahudileri ve Hıristiyanları ötekileştirmemişizdir. Aksi bir davranış, onlara "Ehl-i Kitap" adı altında hukuki ve ayrıcalıklı bir statü tayin eden Kur"an"a aykırı olurdu. Endülüs"te Yahudi ırkının altın dönemi İslam"ın hakim olduğu yüzyıllardır. Zaten Endülüs"teki İslam hakimiyetinin sonu Yahudi varlığının da sonu olmuş ve Yahudiler bir İslam beldesinden bir başka İslam beldesi olan Osmanlı"ya sığınabilmişlerdir.

İslami hassasiyetle yayın yapan bir gazeteyi Anti-Semitizm suçlamasıyla kapatan Alman bakana ne demeli? "Kraldan fazla kralcı" sözü çok klasik kaçar. "Fırınlarda Yahudi yakmış dedelerin tövbekar torunları" mı desek? Bu durumda onun bu yasakçı ruh halini, "Her mühtedi eski putlarına karşı acımasızdır" sözüyle mi açıklamalı?

Hayır, hayır! Ortada Anti-Semitizm ile ilgili hiçbir şey yok. Asıl ortada Yeni Nazilerin "Yahudi" yerine koyduğu İslam ve Müslümanlar var. Bu yapılanın adı da "Anti-İslamizm"dir. Anti-İslamizm ABD-Avrupa ittifakının yeni ürünüdür. Bu ittifak İslam"a ve Müslümanlara karşı küresel ölçekte "ötekileştirme" ve "şeytanlaştırma" operasyonu başlatmıştır. Alman bakanın asıl yasaklaması gereken, Anti-İslamizm olmalıdır. Bunu yapmak yerine Siyonist saldırganlığı eleştiren yayınlar susturuluyorsa, bu İslam fobisinin Alman yöneticilerin basiretini bağladığını gösterir.

Şimdi cevabı verilmesi gereken soru şu: Otto Schily"nin Vakit"in Almanya baskısını kapatması, Yahudi"nin yerini Müslüman"ın aldığı yeni bir Alman Nazizmi"nin habercisi mi?

SAMI HOCAOGLU


shocaoglu@yenisafak.com.tr

[xmischkox]

hem nickin de cirgin bir nick sexuel bir fantazin var senin?

tipinde söylee (O) seylere benziyor.........

hindistan karikatür pornoculugu yapma burda senide enis gibi hava gazi yapariz anlairmisunnn looooooooooo......

sen adam olamayacaksin EVLADIM!

[xmischkox]

ikide bir nick deyistirmeylen ne halt ettigini saniyorsun sen loooooooo

ohne Text

[xmischkox]

Hastaneye git Doktora boyun eyeceksin citin ciktigi an memura hakaretten jopu yersin.

ABD kültürünü Türkiyeye yerlestirmisler simdide ABD dinciligi gibi bir Din Türkiyede üretmeye calisiyorlar.

Yazikkk........

[hacikischkisch]

ohne Text

[hacikischkisch]

yoksa ibda-C elemaninmisin?