Hazreti Ömer (R.a)ın mübarek bir adeti (alışkanlığı) vardı. Camiye erken gider,ezan okunmadan evvel camide bulunur,namaz vaktini beklerdi.

Bir gün yine böyle erkenden Camiye giderken,bir çocuğun koşarak aceleyle camiye doğru gittiğini gördü.Hazreti Ömer (R.a) çocuğa:

Yavrum nedir bu telaşın? Böyle acele acele nereye koşuyorsun? Dedi.Çocuk:
Namaza gidiyorum efendim.Namaz vakti yaklaştı.Benim de abdestim yok,abdest alacağım.Ezan okunmaya başlamadan abdestimi alıp namaz vaktini bekleyeceğim dedi.Hazreti Ömer (R.A.):

Yavrum, sen daha çok küçüksün, sana namaz daha farz olmamıştır.Bak yavrum senin yaşın daha çok ufak buyurdu.

çocuk:

Aman efendim ,bu işin büyüğü küçüğü olur mu ? Dün mahallemizde benden küçük bir çocuk vefat etti . Benden daha küçük olan o çocuk öldü.Bu işin büyüğü küçüğü olmuyor, ki, dedi.

Hz Ömer ( R.A.) ( Allah kendinden hoşnut ve razı olsun ) çocuğun bu sözlerinden çok duygulandı. Bu sözleri çocuktan işitince,o kadar mütehassıs oldu, o kadar duygulandı ki,mübarek gözlerinden inci taneleri gibi yaşlar dökülmeye başladı.

Ya rabbi bu çocuk ne iyi,ne akıllı çocuktur. Bu güzel sözler büyüklerin ağzından çıkmalıydı.Diyerek ağladı .Göz yaşları hırkasını ıslattı.

 Mit Zitat antworten