Kendinizi bir korku filminin tam ortasında düşünün:Filmin genellikle çok da güzel olan masum kurbanı,ürpertici bir ortamda yalnızdır,tehlike ise yanı başındadır.Şimdi ona bir şey olacak korkusuyla içiniz içinizi kemirmektedir.Ucuz kurtulmuş sayılsa bile,bir şey olur da.Daha kötüsü olmasın diye korkuyla ümit arasında salınırsınız bu kez.
Oysa sizi korkutan titreten,yüreğinizi ezen o sahnede,başına bir şey gelmesin diye dualar ettiğiniz o yapayalnız kurban,gerçekte hiç de yapayalnız,savunmasız ve kurban değildir.O esnada,stüdyoda senaristten yönetmene,ışıkçıdan bilmem kime belki yüzlerce kişi bulunmaktadır!
Gelin görün ki,sanal olan kendisini gerçek gibi dayatır.Stüdyodaki ‘film icabı’ kurban rolü,gerçek insanlara duygusal altüst oluşlar yaşatır.
Korku filmleriyle yaşanan duygulanım,sanalın gerçeğe galebesinin,bir bakıma gerçeğin tahtına oturuşunun tek örneği değil.
Baktığımızda, hepsi bir senaristin kalemine kalmış,gerçekte yaşanmamış olaylara ve gerçekliği olmayan kişilere üzülüp seviniyoruz hepimiz.TV karşısında, hele dizileri seyrederken,bir sanal kişiliğin hüznüyle hüzünleniyor,berikinin sevinciyle seviniyor,ötekinin acılarıyla acılara garkoluyoruz.
Denilebilir ki,sanal da olsa bu yapımlar insanı duygusal olarak geliştiriyor.Başkalarının acılarına ortak olmayı,başkasının dertleriyle hemdert olabilmeyi,sevinçleri de paylaşabilmeyi bize öğretiyor.
Halbuki,yaşanan hayattan manzaralar,bunun böyle olmadığını apaçık gösteriyor bize.İzlediği dizideki komşuya üzülen, ama kendi komşusuna bir selamı bile çok gören komşular yaşıyor aramızda.İzlediği dizideki çocuğun ruh haline dertlenen,ama kendi çocuğunun ruh ikliminden habersiz anne-babalar sebil…
Sanalla bu kadar hemhal oluş,bizi gerçek dünyada bir dikkate sevketmiyor doğrusu.Bilakis,sanala böylesine bir duyarlılık,bizi gerçek olana karşı duyarsızlaştırıyor.
Yaşamamış insanlara üzülüyoruz;yanıbaşımızda yaşayan insanların üzüntülerinden habersiz.Haberdar olduğumuz halde ise duyarsız…
Yaşanmamış olaylara üzülüyoruz;yanıbaşımızda yaşanan üzücü olaylara karşı duyarsız…
Artık hepimiz birer seyirciyiz.Yanıbaşımızda yaşanan hayatı bir dizi film seyreder gibi seyrediyoruz.Müdahale etmeden,içine katılmadan,sorumluluk almadan.
Bu düzen değişmeli…

Oyuncak Tamirhanesi \ Metin Karabaşoğlu

 Mit Zitat antworten