Artik kisiligimin temelinde sabit yatan ve karekterimin bir parcasi olan bir tarafim var benim.
Beni ben yapan ve bu yüzden hep cevresinde devamli bir ambiyans ve bulundugu ortam
icersinde devamli bariscil ve arka planda durmayi yegleyen bir yaklasimla donan bir yönüm.
Ben ben ben diye sirami beklemeden, siramdan ve bana düsen haktan olmamak, eskiden
daha toyken, daha az gezmis, görmüs,yemis ve icmisken, ve eminim daha az ucuzca insan
harcamisken, bana aksi taktirde hep ikinci sirada oturmak, ya da hayatin otobüsünde teker
üstü seyahat disinda baska yer bulamamak gibi hislere kapilmama ve hayiflanmama neden
olmustur. Simdilerde ise hayatin ön taraflarinda oturmak icin, kac cesit polemige, kavgaya
ve özveriyle kaninda biriken kolesterola aldirmaksizin ilerleyenlerin ordusundan kendimi
soyutladim.Ve onlarin ne kadar yiprandigini ve bittigini bir ic huzuruyla derinlerden gelen ufak
bir tebessümle kaydediyorum.
Hayatin güzelligini kesfetmek ...meger o kadar basitmis ki.
|