İÇİMİZDE DÜŞMANLIK duygusu mu önde, sevgi duygusu mu?



Kalbimizde nefret duygusu mu hâkim, yoksa muhabbet duygusu mu?



Bir insanla karşılaştığımızda onda hoşumuza gitmeyen şeyler mi gözümüze çarpıyor, yoksa hoşumuza giden tarafları mı?



Bir din kardeşimizi gördüğümüz zaman onun eksikleri mi dikkatimizi çekiyor, yoksa iyi ve güzel tarafları mı?



Dargın olduğumuz birisiyle en kısa zamanda barışmak mı içimizden geçiyor, yoksa o can sıkıcı hali devam ettirmek mi?

Her ne olursa olsun barış taraftarı mıyız, yoksa hep barışın karşısında mı yer alıyoruz?

Bir çeşit test soruları olan bu suallere herkes kendi dünyasında cevap aramaya dursun, biraz da konunun özüne inmeye çalışalım.



Eğer sevgi, bütün geçerli sebepleriyle birlikte gerçek anlamda bir kalpte bulunsa o zaman düşmanlık geri planda kalır ve acıma şekline bürünür.

Buna göre sevdiğimiz bir insanın kötü yönleri, hoşumuza gitmeyen tarafları varsa, ona acırız. Baskıyla değil, tatlı bir yaklaşımla düzeltmesine çalışırız.

Sevdiğimiz bir insanın hoşumuza gitmeyen bir huyundan dolayı ona tavır almazsak, bir an önce bu davranışım düzeltmesini arzu ederiz. Düzeltemese de ondan nefret etme yerine onun adına acır, üzülürüz. Bu durum içimizdeki sev*ginin hep ön planda olduğunun alametidir.



Fakat düşmanlık edecek ve nefret duyacak sebepler kalbimizde gerçek anlamda bulunuyorsa, bu durumda sevgi geri plana düşer, resmi ve yapmacık bir kılıfa bürünür. Bu da çift kişilikli bir tavrı ortaya çıkarır.



Mesela karşı taraftaki adamdan nefret ediyor, mümkün olsa hiç görüşmek istemiyor, fakat birlikte bulunmak zorun*da isek veya ona hep ihtiyacımız olacaksa, bu durumda davranışlarımız hep yüzeysel kalır, resmi bir havada yürür.



Düşmanlık duygusu öne çıkan, barışa yanaşmayan ve geçinmeden ziyade geçimsiz tavırlar sergileyen bir insan zaten her şeyden önce kendi kendini yiyip bitirir. Çünkü o kişi aklına geldikçe, onunla arasında geçen olayı hatırladıkça içi daralır, canı sıkılır, morali bozulur, stres içine girer.



Çare, "düşmanlığa düşmanlık etmek, sevgiyi sevmektir."



Yani içimizde var olan düşmanlık duygusuna karşı düşmanlık etmeli, hayata düşmanca değil, dostça ve kardeşçe bakmalıdır.

İçimizde sevginin yeşermesi için de her şeyden önce "sevgiyi sevmeli", sevgi duygusunu sevmeli, seven, sevilen ve sevimli bir insan olmalıdır.

 Mit Zitat antworten