Masal gibi başlayan hikayemiz sonunda kabusa dönüşmüştü. Aslında kademe kademe inen fakat kademe kademe çıkan hırçınlıklari kızgınlıklari hırs. Aşkın bu kadar biçimi varmış işte. Bunlara sebep olan olaylar, tesadüfler, bıkkınlıklar, alışkanlık, bağımlılık, şevk, tenimiz, O ve Ben. Suçlusu yokmuş meğersem. Aslında önce gizliden gizliye kafada bitiyormuş. Yürek anlıyor, kabul etmiyor. Ardından aşkta öğreniyor gönülde ama bu kadar güzel başlayan bir sevginin hakkını vermek istiyor, hırslanıyor. Alışkanlıklar engel oluyor, izin vermiyor. Ha birde unutmadan: gurur fazlasıyla söz hakkı kazanıyor. Sonra susmamaya başlıyor, hep o konuşuyor, önce bir taraf sonra her iki taraf. Şimdi yine öğrenmek lazım kendi kendine yetmeyi. Diğer yarı olmadan bir gelecek ummayı ve istemeyi. Unutmak zaten olmaz. Sonra yeni bir aşka yelkenlenmeyi..?
Hayır.., imkansız geliyor...
Başaramadık!
