Zitat:
Zitat von fosfos
evvela kendime soruyorum: Insan neden kendi nefsine ve arzularina itaat etmekte bu kadar zorlaniyor?Neden baskasina, ya da baski bir kiligimiza - sanal bir kisiligimize mesela, itaat etmek bu denli cekici ve daha kolay geliyor? Neden futursuzca atip tutuyoruz? Isleri berbat ettigimizde ise de, salteri cevirip Stand/By'in kirmizi isiginin gücsüz 'ben buradayim' piriltisinda sakli olan ve bize bakan ruhumuzun sesini artik dönemimizde ne duyabiliyoruz ne de görebiliyoruz. Hepimiz bu Babil kulesi insaatinin iscileriyiz artik..
--
Kafama takilanlari bundan sonra buraya yazacagim.Fikir, beyanat ve tavsiyelerinizi beklerim.
|
"insan hayal ettikce yasar" derler ya hani...
ben onu "insan hayal ettikce kendini gelistirir" anlamisimdir hep. ama ucuk hayaller degil de ayagi yere basan hayaller. yani senin kastettigin sönük kirmizi isiklara dönüsmeyecek, cok parildamasa da insanin önünü görmesine yardim edebilcek el fenerleri.
ucuk hayallerle kurulmus iskambil kulelerinin ihtisamina aldanacak kadar aciz bir insanin bütün ömrü, zamanla artik sayilamayacak kadar cogalmis, yakip söndürdügü bu hic bir ise yaramayan cansiz kirmizi isiklari seyretmekle, onlarin losh atmosferinde kendi kendini avutmakla geciyordur her halde.
hayal kurmak güzeldir be üstad, yeter ki ayaklar yerden kesilmesin...