Buda benim hayalim: birkac insan birarada oturabilsek, sohbetimizi kibirsiz ve hasetsiz paylasabilsek; birbirimize söz hakki taniyabilsek; düsünerek hareket edebilsek, egomuzu sinirdisi birakip sevgi cemberini genisletebilsek...
Hayat cok süzeyli bir olay, nefret ve kinde icerisinde olacak elbet; ancak bu kini sucsuz insanlar yerini asil suclu godamanlara, tepemizde vizir vizir bize reklam dinleten godamanlara yöneltebilseydik?
Kimin gücü kime yetiyorsa yasiyoruz. Hicbirimizde bu egomuzu tatmin ederek huzura erisemiyoruz. Akil süzgeci iptal oldu. Biriktirdigimiz erdemimizde koynumuzda madalyon olarak kiskanclik üretmekden ve kendimizi yipratmaktan baska neye yaradi?
Bakalim geriye kalan günler ne getirecek.

 Mit Zitat antworten