Ikinci care Hayati oldugu gibi kabullenmek ve gelecegi düsünmemektir.Ancak ben bunuda yapamazdim.Ihtiyarlik ve ölümün var oldugunu bildigim halde Sakya-Muni gibi geziye gidemezdim.Yasam gücümün cok güclü olmasina ragmen kisa bir süre icin bana zevk veren anlik tesadüflerden hoslanmiyordum.

Ücüncü care yasamin bir bela ,delilik oldugunu anladiktan sonra ona son vermek Intihar etmekti.Bunu kavramistim ama sebebini bende bilmem kendimi öldürmeyi hic denemedim.

Dödüncü care hz. süleyman in ve Schopenhauer in durumunda yasamak,yasam denilen seyin bana yapilan aptalca bir saka oldugunu bilmek ama yine de yasamaktir.Yikanmak,giyinmek,yemek yemek,konusmak,hatta kitap yazmaktir.Bu benim icin igrenc bir seydi aci ve istirap doluydu ama yine de yasamimi sürdürdüm.

Aklim yasamin akilsizca bir sey oldugunu kabul etmisti.Eger daha yüksek bir akil yoksa ki yoktur ve varligi hic bir seyle ispatlanamaz o halde bence akil yasamin olusumunu meydana getirir.Akil olmazsa benim icin yasam da olmaz.Fakat bu akil eger yasamin sebebi ise yasami nasil inkar edebiliriz ki ? Ya da ben Tam tersine yasam olmazsa benim aklim da olmaz;yani akil yasamin yaratigidir.Yasam her seydir.Akil yasamin meyvesidir ve bu akil bu yasami inkar etmektedir. Bu Noktada dogru olmayan bir seyin var oldugun his ediyorum.

Yasamin bos oldugunu gözlemlemek Öyle büyük bir akillilik degil.Bu düsünce eski caglardan beri dile getirilir;hem de en basit insanlar tarafindan bile.Fakat bu insanlar yinede yasamislardir ve yasiyorlar.Herkes nasil oluyrda yasamayi sürdürüyor ve yasamin akla uygunlugundan bir an olsun süphe etmiyor bunu anlamiyorum.

Bilgelerin bilgelikleriyle onaylanmis olan bilgim bana sunu Göstermisti ki,dünyada var olan canli cansiz ger sey son derece bilgeceydi;yanlizca benim durumum cok aptalcaydi.Bu ahmaklar yani insanlarin büyük cogunlugu dünyadaki canli cansiz tüm varliklarin yapisi hakkinda en ufak bir seyi bile bilmeden yasiyorlardi.Fakat Bu insanlar sonucta yasiyorlardi ve yasamlarinin son derece akla uygun olarak düzenlenmis olduklarina inaniyorlardi.

bütün Bu düsünceler aklima su soruyu getirdi: " Ya Henüz bilmedigim bir sey varsa ? "

Cehaletde iste aynen böyle calisir.Cehalet Hep ayni seyi söyler ve eger bilmedigi bir sey karsina cikarsa onun sacma oldugunu söyler.Aslinda insanlik bir bütündür;yani yasamis olan ve yasayan tüm insanlar sanki hayatin anlamini kavramis gibi davranirlar.Cünkü onu kavramamis olsalardi yasayabilmis olamazlardi.

bilmedigimiz ne kadar kesin olsa da,yine yasamin anlamini ögrenmeyi bahsetmedi bizlere.Yasayan bütün insanlar Milyonlarca insan yasamin anlamindan hic süphe etmiyor.

en karanlik caglardan bu güne gelinceye kadar yasamin bos ve anlamsiz oldugunu bana ispat eden o görüsleri tasiyan tüm insanlar,buna ragmen yasamis ve yasama yinede bir anlam vermislerdir.

Benim icimdeki ve cevremdeki her sey,maddi ve maddi olmayan ne varsa,hepsi onlari yasam hakkindaki bilgilerinin meyvesidir.Zekamin Bu yasami yargilama ve lanetlemeye yarayan araclari benim tarafimdan degil onlar tarafindan meydana getirilmistir.

Ben dogdum egitildim,büyüdüm.Onlara demiri yeryüzüne cikardi ve isledi,onlar ormani acmayi ögretti,onlar inekleri ve atlari ehlilestirdi,onlar ekin ekmeyi ögretti,onlar birlikte yasamayi ögretti,Onlar yasantimizi saglam bir bicime soktu,Onlar bana konusmayi düsünmeyi yazi yazmayi ögretti.yiyip icmem giyinmem ve ders görüp egitilmem onlar sayesinde oldu

Onlarin eseri olan ben yine onlarin düsünce ve sözleri ile düsünerek onlara diyorum ki:

Bunlarin hepsi bos ve anlamsizdir. " BUNDA BIR YANLISLIK VAR " diyordum kendi kendime.
Fakat Bu yanlislik neydi,Iste onu bulamiyordum.

 Mit Zitat antworten