[roman]

Bu yasima kadar kendimin kim oldugumu anlamaya calisipta anlayamamistim. Bilseydim bu kadar kisa ve basit bir cözüm oladugunu inan bana hemen o cözümü mutlaka kosardim.

Lakin yasamda en zor olan seyin insanin kim ve ne oldugunu kavrayabilmektir buda mümkün degildir. Elbet küstahca simarik bir asagilik kompleksi icinde olunan basit ve düz mantik denilen dikdörtgenlesmis bir beyinselligin disinda yasamaya özen gösterebilenler icindir bu düsüncelerim.

Hic bir insanin bir diger insanin ne mantigini nede düsselligini degerlendirebilme denilen özel bir ukelaligi olmamalidir diye düsünmekten öte bunu bir prensipleme olarak yasama ve onun su ana kadar taniyabildigimiz en degeri canlisi olan insana adi ve konumu ne olursa olsun yapilmamasinin bir insana, bir bireye duyulmasi gereken temel saygi ve kültür olarak düsünmekteyim.

Elbetki bunu basarabilmek insani bir agirliligin saygin özelligidir, hafiflilik ancak o zaman ya kendisini belirler yada ortaya cikar.

Ben sana bir insan olarak saygi duyuyorum düsüncelerinin büyük bir kismina ve insanlara yaklasimlarinin pek coüuna saygi duymuyorum.

Ayrica Peren hanim icin yazacaklarina ( ki hic bir insan icin bir seyler yazmanida uygun bulmamakta saygisizlik, görgüsüzlük ve küstahlikolarak görmekteyim.) lütfen onun kendisine ait bir birey oldugunu unutma.

Umarim yasam senide olgunlastirir, simarik kücücük kizlar gibi, etekleri bahar rüzgarlarinda ucusan, saclari kurdelali agzinda cikletli illa en güzeli benim bu dünyada diye kosturmalardan vaz gecer. ÖNCE INSANA SAYGININ NE OLDUGUNU KAVRAR VE UNUTMAZSIN: ÖNCE HER KOSULDA INSAN VE INSANA SAYGI:

HER SEY GÖNLÜNCE OLSUN SEMPATI DUYDUGUN SAHISA KARSIMUTLAKA EPMPATISEL YAKLASIMLARINDA VARDIR:

GALVANI