Yaşayarak öğrenmek..
 

Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir bakkal dükkânına girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş. Bakkal da Napolyon’u müsait bir yere saklayıp, biraz sonra gelen düşmanları da
-’Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.’ diye savuşturmuş.
Nihayet biraz sonra Napolyon’un muhafızları yetişmişler..Bakkal ömründe bir daha karşılaşamayacağı Napolyon’a sormuş
:
-’Efendim, af buyurun ama merak ettim, ölümle bu denli burun buruna gelmek nasıl bir duygu?’
Napolyon birden öfkelenmiş.

-’Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine konuşabiliyorsun?’ diye bağırmış.Hemen askerlerine, adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş Askerler bakkalın gözünü bağlayıp, karşısına dizilmişler. Mermiler namlulara sürülmüş, artık ‘ateş’ emri
verilecek… Adamcağız içinden
-’Ah, ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin’ diye düşünürken, arkadan bir çift el uzanmış, gözündeki bağı açmış. Karşısında
Napolyon varmış.
Tek cümleyle cevaplamış Napolyon:
-’İşte böyle bir duygu!’

Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek öğrenme biçimidir.

felsefe yapma,

so lernen nur die dummen. die checker lernen von den fehlern der anderen und die oberchecker würgen aus tayter gehirnakrobatik aus.....

Yasayarak ögrenmek güzel tabii ama herseyi yasamamiz mümkün degil, zaten yasanmak istenilmeyen seyleride "gözlemleyerek", baskalarinin yasadiklarindandanda ders alip ögrenebiliriz. Gözlemleyebilmek, farkedebilmek cok önemli...

cok dogru...
keske söylediklerini suan genclik cagina girecek ögrenciler anlayabilse...