|
Ask bitti
Aşk Bitti
Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da Uzun bir hastalık gibi Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi Bitti. Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim Belki bir yağmur yağar akşama doğru Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım Aşk da bitti diyordu ya bir şair Aşk bitti işte tam da öyle Ahmet Telli Ask hic bitermi? http://www.youtube.com/watch?v=vzklc...eature=related |
Ayrılık Ayracı
Bütün ayraçları kaldırdın Ama unuttuğun bir şey vardı yine de Çiçekleri sulamadın Gökyüzü sarardı o zaman Bulutlar kirlendi Ve ne kadar az konuşur olduk günboyu Ve birden ayrımsadık ki Ayrılık orda başlıyor Tam da susuşların birbirine eklendiğiyerde Ezberlenecek hiç bir şey yok bu dünyada Kirletilmemeiş bir bulut bile yok artık Böyle diyorsun her yolculuğa çıkışında Yaşadığım kentte sana benziyor git gide Ne zaman dönmeyi düşünsem yangın çıkıyor Ya da erteletiyorum biletimi son anda Uzun bir sessizlik oluyorsun dağlara baksam Karşılıksız bir mektup kadar burkuluyor kalbim Yazdığım şiirler de canımı sıkıyor artık Fotoğraflarımı yırtıp atıyorum tek tek Ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi Eylül diyorsun tam da orda başlıyor ayrılık Üşüyünce ağlıyorsun yalnızım dememk içn Uçaklar, gemiler, trenler çiziyorsun duvarlara Kendine bir deniz bul artık bir de rüzgar Parçalanacağın bir uçurum bul bu dünyada Tek tutkun o kenti bırakıp gelmek olmalı Ve gelirken havaya uçurmak bindiğin otobüsü Birden ayrımsadım ki ayrılık orada başlıyor Tam da çiçeklerin sulanmadığı yerde Konuşacak bir şeyler bulamıyorsak gün boyu Derim ki : Ayrılık gündemdedir ne yapılsa Ve sen bütün ayraçları kaldırdığını sanmiştin Ama unutmuşsun ayrılık ayracını Ahmet Telli |
ÇOCUKSUN SEN / I
Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen Kum taneleri var ya onlardan birindeyim Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum. Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil ÇOCUKSUN SEN / II Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar Dursam ölürüm paramparça olur dünya Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak (Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç) Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı (Soluğunun elma kokması bundandı belki) Bir elma kokusuna tutundum düşerken Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle Çocuksun sen, çocuğumsun AHMET TELLİ |
Hiç özlemedim seni
ÖZLEMEDİM SENİ
Hiç özlemedim seni Özlemek dostluktandır dostluğundan öte bulmalıyım seni Sıcaklığını bulmalıyım dokunuşlarını, kenetlenişi Terimizle sulanmalı yeryüzü güneş terimizle ışıldamalı sabah olunca Apansız fırtınalar çıkmalı sarsılmalıyım Özlemek yanında olmak isteğidir gülüşünü görmek biraz da Hiç özlemedim seni Saçlarına gül takmam bir ırmak gibi akıtırım ovaya soluğunla yanar dudaklarımın bozkırı Akkor halindeki ufuk bakır bir tel gibi eriyip gider kraterler ortasında kalırım Toprak yarılır birden su kirlenir Ürpertir bu coğrafya bu serüven ikimizi bir anda yaşadığımı duyarım Hiç özlemedim seni Özlemek dostluktandır dostluğundan öte bulmalıyım seni AHMET TELLİ |
ÖZLETİYOR SENİ BU YAĞMURLAR
Burada yağmur yağıyor Aralıksız yağıyor günlerdir Ama sen yine de şemsiyeni Almadan gel ilk otobüsle Buğulanan camlara usulca Yüzünü çiziyorum ki yüzün Bir yağmur damlası olup Düşüyor yapraklarına gülün Güller de bozamıyor bu uzun Karanlık sessizliğini kentin Anılarını yitiriyor sokaklar Bezirgânlaşıyor bulvar ışıkları Tarih de kekemeleşiyor bazan Ki o zaman aşktır tek bilici Aşksa yürümek gibi bir şey Duyabilmek kuşların gelişini Anısı bizsek eğer bu kentin Unuttuğu türküler bizsek Acıyı rehin bırakıp bir güle Anımsatmalıyız bunları bir bir Sonra yürümeliyiz seninle Sokaklara caddelere çıkmalıyız Belki bir aşktır bu kentin Belleğini geri getirecek olan Burada yağmur yağıyor ama sen Şemsiyeni almadan gel yine de Özletiyor bu çılgın sağanak seni Sırılsıklam özletiyor biliyor musun Ahmet TELLİ |
«BEKLE BENİ»
Karlar tozarken bekle Ortalık ağarırken bekle Kimseler beklemezken bekle beni -K.Simonov I Bekle beni küçüğüm umudu karartmadan sevinci yitirmeden bekle döneceğim bir gün elbet bekle beni Bahar geldiğinde kırlara çıkacaksın dizboyu otlar üstünde koş koşabildiğince ve sakın yitirme neşeyi Kırların sessizliğinde yüreğinin sesini dinle ve orada benim için küçücük bir yer ayır ve bekle beni küçüğüm Doğa pervasızdır biraz bakarsın en olmaz yerde masmavi bir su fışkırır ve suyun ışıldayan göğsünde sevincin nilüferleri Bahar şaşırtmasın seni sırtüstü uzan bir gölgeye suların, kuşların sesini dinle ve bekle beni orada döneceğim küçüğüm II Mapusane türküleri hüzünlüdür biraz belki her dinleyişinde yüreğin burkulmakta için sızlamaktadır Ama acılara alışılmaz birşeyler var değişecek birşeyler var değiştirmemiz gereken önce acılardan başlanacak Beş on yıl dediğin pek kolay geçmeyebilir üstelik bu savaş bu kahredici kıyım bitmeyebilir daha uzun süre Ama sen sahip çıkarak yaşama ve sevince bekle beni küçüğüm acılar bitecek bir gün sevgiler çiçek açacak Mapusane türküleri hüzünlüyse de biraz yüreğin burkulmasın için sızlamasın sakın ve bekle beni küçüğüm III Kış kıyamet bir gün bakarsın çıkıp gelmişim varsın azgınlaşsın tipi ve uğuldayadursun dışardaki rüzgâr Sakın şaşırma küçüğüm üşümüş bir serçe gibi titremesin ellerin apansız çıkıp geleceğim kış kıyamet de olsa bir gün Uğuldayan bu rüzgâr bu delice yağan kar ürkütmesin seni direnmektir artık bekleyişin öbür adı Sen türküler söyle ve gülümse küçüğüm çünkü sesinin ırmağıyla yeşerecek hasretin bozkırları Bekle beni küçüğüm umudu karartmadan sevinci yitirmeden bekle döneceğim bir gün elbet beke beni küçüğüm AHMET TELLİ |
Bilerek mi yanına almadın giderken başının yastıkta bıraktığı çukuru..
GİDERKEN
Bilerek mi yanına almadın giderken başının yastıkta bıraktığı çukuru Güveniyordum oysa ben sevgimize vapur iskelesi ya da tren istasyonundaki saatin doğruluğu kadar Beni senin gibi bir de annem terketmişti ki göbeğimde durur onun yokluğundan bana kalan çukur Sunay AKIN |
ANTİK ACILAR
Geçim parası için nice yaşlının eski İstanbul evlerinden getirdiği eşyalar üstüne kar koyulup satılıyor antik acılar çarşısında Sunay Akın |
Git iş işten geçmeden, çok geç olmadan vakit...
HADİ GİT..
Git iş işten geçmeden, çok geç olmadan vakit, Günahıma girmeden, katilim olmadan git! Git de şen şakrak geçen günlerine gün ekle, Beni kahkahaların sustuğu yerde bekle. Git ki siyah gözlerin arkada kalmasınlar, Git ki gamlı yüzümün hüznüyle dolmasınlar. Mademki benli hayat sana kafes kadar dar, Uzaklaş ellerimden uçabildiğin kadar. Hadi git, benden sana dilediğince izin, Öyle bir uzaklaş ki karda kalmasın izin. Kahrımın nedenini söylesem irkilirler; Çünkü herkes beni Kays, seni Leyla bilirler. Sanırlar ki sen beni biricik yar saymıştın; Oysaki hep yedekte, hep elde var saymıştın. Hadi git, ne bir adres, ne bir hatıra bırak, Zannetme ki, pişmanlık, mutluluk kadar ırak! Sanma ki fasl-ı bahar geldiğim gibi gitmez, Sanma ki hüsranını görmeye ömrüm yetmez. Her darbene tahammül edecektir bedenim, Gururum mani olur perişanıma benim. Yari Ferhat olanın ellerle ülfeti ne? Şirin ol katlanayım dağ gibi külfetine. Henüz layık değilken tomurcuk kadar aşka, Sana gül bahçesini kim açar benden başka! Hercai arılara meyhanedir çiçekler, Kim bilir şerefinden kaç kadeh içecekler! Mademki aşk tablosunun takdirinden acizsin, Git de çağdaş ressamlar modern resimler çizsin. Ne vedaya gerek var, ne de mektuba hacet, Git de Allah aşkına bir selama muhtaç et! Güllere de aşk olsun gene sen kokacaksan! Fallara da aşk olsun gene sen çıkacaksan! Kopsun nerden inceyse artık bu bağ, bu düğüm! Her gece daha berbat, daha vahim gördüğüm. Korkulu düşlerimi yorumdan kaçırıyorum; Sırf sana üzülüyor, sırf sana acıyorum! Git iş işten geçmeden, çok geç olmadan vakit, Günahıma girmeden, katilim olmadan git! ... Cemal Safi |
Bir gönül sayfasi daha kapandi
En güzel yerinde bitti aşkımız
Bir gönül sayfası daha kapandı Ansızın terketti umutlar bizi Bir gönül sayfası daha kapandı İkimiz sevmiştik delicesine Ayırdılar bizi ölürcesine Ölmeden toprağa gömercesine Bir gönül sayfası daha kapandı Ayrılıkmış meğer aşkın bedeli Kalbim paramparça gönlüm bir deli Nasıl diner sensiz gözümün seli Bir gönül sayfası daha kapandı Ahmet Selcuk Ilkan http://www.youtube.com/watch?v=qN5gQ...eature=related |
Seninle aşkımız eski bir roman Yandı sayfaları külüdür kalan
AŞKIMIZ BİR ROMAN
Kalbimde arama eski yerini Sen gözümden akan sele karıştın İstesem de artık sevemem seni Hasret rüzgarına yele karıştın Seninle aşkımız eski bir roman Yandı sayfaları külüdür kalan Sevgilim herşeyim sendin bir zaman Ne yazık sonunda ele karıştın Kırılan kalbim var dinmez bir kini Ömrümce sürecek aşka yemini Kavuşmak imkansız artık sevgilim Dönüşü olmayan yola karıştın AHMET SELÇUK İLKAN http://www.youtube.com/watch?v=-c6IdlYM7cg |
herseyi bitirdik
Her şeyi bitirdik bir yalan gibi
Bu aşkı yarına götüremedik ne günler yaşadık bir roman gibi Ne yazık sonunu getiremedik Önce evet dedik bu hayır neden Biz aşkla başladık bu gurur neden Ümitler sendendir arzular benden Ne yazık sonunu getiremedik Şimdi sen yolcusun meçhul yollara Şimdi ben yolcuyum başka kollara Ne desek boş artık geçen yıllara Ne yazık sonunu getiremedik Bu aşkı yarına götüremedik AHMET SELÇUK İLKAN http://www.youtube.com/watch?v=M_BJ5jZmyFI |
Ümit Yasardan Rübailer
Beyhude o göz süzmelerin, bakmaların
İşveyle güzel göğsüne gül takmaların Şairce sevip, övmeyi bilmezler ki Hep böyle susarlar, dili yok aynaların. Bir gün bile anmaz bizi andıklarımız Er geç unutur, sevgili sandıklarımız En sonra kül olduk bu büyük yangında Boşmuş, tutuşup kor gibi yandıklarımız. Bir kez kimi sevdiyse unutmaz bu yürek Devran kiri, nisyan pası tutmaz bu yürek Bir gün o muhabbetten eser kalmazsa Ancak o zaman bir daha atmaz bu yürek. Her zevki tadıp her şeyi bilmek ne güzel Her sevgiyi, her ne’şeyi bilmek ne güzel İnsanlığın alçaldığı bir dünyada Bir insanı sonsuz sevebilmek ne güzel. Bir gün zaman kayar ellerinden tutamazsın Sel gibi akan yaşlarını kurutamazsın Öylesine bendesin ve öyle sendeyim ki Unutmak istesen de artık unutamazsın. Gül biraz, bunca keder, bunca gözyaşı bitsin Gül biraz, şu gök kubbe kahkahanı işitsin Her gidenin ardından koşmağa değmez hayat Gelecekleri bekle, gidecek varsın gitsin. Seven kaybeder miydi arayıp bulmasaydı Yeni güller açmazdı o güller solmasaydı Hiç çekilmez olurdu yaşadığımız dünya Aşkın bittiği yerde unutmak olmasaydı. |
ahmet kaya_kendine iyi bak
Yan yana geçen geceler unutulup gider mi? Acılar birden biter mi? Bir bebek özleminde seni aramak varya Bu hep böyle böyle gider mi? Suya hasret çöllerde beyaz güller biter mi? Dikenler göğü deler mi? Bir menekşe kokusunda seni aramak varya Bu hep böyle böyle gider mi? Kendine iyi bak beni düşünme Su akar yatagını bulur. İçimdeki fırtına kör kurşunla diner mi? Kavgalar kansız biter mi? Bir mavzer çığlığında seni aramak var ya Bu hep böyle böyle gider mi? Şu kahpe dünya seni bana düşman eder mi? Dostluklar birden biter mi? Bir kardeş selamında seni aramak var ya Bu hep böyle böyle gider mi? Kendine iyi bak beni düşünme Su akar yatağını bulur. |
BU ŞEHİRDE KAYBOLMAK
Bir zamanlar sizin olan şehir artık sizin olmaktan çıkmışsa; onunla dertleşmek, ondan bir işaret, bir sihirli sözcük beklemek neye yarar? Ona her içinizi açtığınızda o korkunç kayıtsızlığıyla sizi tarafsız bir şekilde aşağılayacaktır. Tıpkı İstanbul’un, ona her sığındığımda bana yaptığı gibi. Belki de artık kimseyle dertlenmeyecek bu şehir; kimseye bir işaret, sihirli bir sözcük vermeyecek. Çünkü öyle çok ihanet edildi ki ona. Artık kimse onun kalbini nereye gizlediğini bilemez... İşte bir İstanbul gecesinde, yine kendimleyim. İstanbul, gizemli ve serüven dolu bir orman gibi uğulduyor yanı başımda. Sanki o davetkâr, o ışıklı kollarının arasına çağırıyor beni. Ve ben, bir an için de olsa, onca düş kırıklığı ve onca ihanetten sonra, her şey eskisi gibi olacakmış gibi sanıyorum. Ve ona, sakladığı yüzüne, kalbine, sırlarına herkesten çok yaklaşmak ve onu görmek istiyorum. Bana baktığı yere, gözlerine bakıyorum... Hayır, bana bakmıyor; aslında kimseye bakmıyor; yoksa, uğuldayan kalabalığın üstünden uzaklara, bu şehirdeki harcanan insanların cesetlerinin biriktiği ufka mı bakıyor, sonsuz bir acıyla? Yo, oraya da değil! Daha yakından bakıyorum yüzüne. İşte o an tüylerim diken diken oluyor, ruhum buz kesiyor. Bu şehrin gözlerinin derin bir boşlukla oyulduğunu görüyorum. Kavranamayacak bir kayıtsızlıkla kendine dönmüş bir yüz bu. Bizi gören, gözeten, duyan kimse yok, diye söyleniyorum kendi kendime... Kaybolduk!.. Kayboldum!.. İşte bu anda, kaba, korkak, şehvet ve ihanet dolu, açgözlü ve acımasız sesler korkunç bir gürültüyle yükseliyor şehir denen bu karanlık ormanın ortasından ve birbirine karışıyor... Yaralarımı iyiden iyiye sarıp ve şehrin o ürkütücü ve beni zaman zaman büyüleyen o çürümüşlük kokusunu içime çekip yürüyorum. Bu şehirdeki bilmediğim sokaklara, meydanlara, evlere, meyhanelere; bilmediğim sislere, yüzlere doğru yürüyorum... Bilinmediğim yerlere ve duygulara... Bu şehirdeki kimi insanlar beni bildiler de, tanıdılar da ne oldu, diye düşünüyorum. Her biri kendime olan inancımdan, güvenimden bir parça alıp götürdü. Ben önlerine ışığımı, çocuksu sevinçlerimi, o sonsuz sandığım umutlarımı uzattım cömertçe: onlarsa dostluğumu, karanlık bir işbirliği, yakınlığımı ise bir görgü tanıklığı sayıp en çıplak, en savunmasız yanımı hedefleyip ölümüne sakatladılar, acımasızca yaraladılar beni... Onlar için yine de endişe duyuyorum. Çünkü bütün kötülüklerini bu şehre güvenerek yapıyorlar, kendilerini bu gösterişli ve güçlü sandıkları şehrin bir parçası sanıyorlar. Ve en acısı, kaybolduklarını bilmiyorlar. Eminim, çoğu bu şehrin yüzüne yakından bakmadı, onun oyulmuş gözlerini, o kavranamayacak kadar derin olan kayıtsızlığını ve her geçen gün şehrin ufkundaki cesetlerden yükselen o dayanılmaz çürümüşlük kokusunu duymadı… Eğer duysalardı; bu şehre, bu denli bağlanmazlar, bu denli bencil ve duygusuz yaşamazlardı... Gece yürüyor ve ben yüksek bir tepeye çıkıp lanetli bir gemi gibi karanlık ve ürkütücü denizde yüzen şehire bakıyorum. Şehir ışıklar içinde yalpalıyor. Işıklar, yakınlarımı, dostum sandıklarımı, tanıdıklarımı saklıyor sanki benden. Bir an bu ışıklardan birinin altında, annemin bir evde, yatağında, kimsesiz uyuduğunu düşünüyorum. İçim acıyla ürperiyor. Annemi gecenin bu saatinde, bir yatakta, kimsesiz uyurken düşünmeye dayanacak gücü bulamıyorum kendimde... Sonra, izbe, unutulmuş bir meyhaneye giriyorum. Tek başına içki içip kendi kendilerine konuşan erkeklere bakıp içiyorum ben de. Yalnız içen erkekler meyhanenin ortasındaki, büyülü, derin ve karanlık boşluklara nefretlerini kusuyorlar; gökyüzündeki kayıp yıldızlara hayali yumruklar sallıyorlar. Hepsi de bilinmez yerlerde, iyi yürekli ve hiçbir şeyi unutmayan birtakım vefalı insanların görünmez bir pencereden kendilerine baktıklarına ve onlara yerden göğe kadar hak verdiklerine gönülden inanıyor. Onlar da bu şehirde kaybolduklarını bir türlü kabullenemiyorlar sanki... İşte bu anda, içimde, her nasılsa kalmış bir umut duygusu ısınıyor. Bu insanları bu duyguyla sarıp sarmalamak istiyorum. Sonra, bu yalnız ve kaybolmuş gece adamlarından birkaçıyla birlikte bir dolmuşa biniyorum. Alkol, kırgın ve alıngan fısıltılarla dolaşıyor damarlarımızda. Sanki evlerimize değil de bu dünyanın gerçek sahibini bulmak için, onun kalbine doğru ilerliyoruz. Şoförümüz alkolün büyülü sisiyle örtülmüş bu tuhaf halimizi fırsat bilip gece tarifesinin de üstünde ücret istiyor bizden. İtiraz ediyorum. Tarifenin üzerine çıktığını söylüyorum. Tartışma uzuyor. Ve şoför ansızın frene basıyor. “İn ulan aşağıya!” diyor. Duraklıyorum ve ne yapmam gerektiğini düşünüyorum. Ancak belli ki şoförümüzün benimle kaybedecek hiç vakti yok. Bir şeylere yetişmeye çalışıyor, açgözlü bir telaşla. Bu güçlü ve gösterişli görünen şehrin bir parçası sayıyor kendini o da; kaybolduğunun farkında değil oysa. Direksiyonun altındaki bir bölmeden levyeyi kapıp dışarı çıkıyor ve oturduğum taraftaki kapıyı açıp beni dışarı sürüklüyor ve levyeyle vurmaya başlıyor bana. Gece adamlarından birinin çıkıp beni kurtarmasını bekliyorum ama o an arabanın camlarının sislere gömüldüğünü görüyorum. Bu şehirde herkesin kaybolduğunu, bu yüzden kimsenin kimseye asla yardımcı olamayacağını bir kez daha anlıyorum. Yere düşüp kalıyorum, öylece... Şoför, bir iki tanıdık küfür savurduktan sonra direksiyonun başına oturuyor; savaş aracı levyesini gururla yerine yerleştiriyor ve gaza basıp gidiyor. Gecenin bir yarısı çevre yolunda kalakalıyorum... Evime doğru ağır adımlarla yürürken, bir ara kendimden şüpheye düşüyorum; sesimi duymak istiyorum. Garip, çok uzak, hırıltılı bir ses çıkıyor ağzımdan. Kollarıma, ellerime ve yüzüme dokunuyorum; bir yabancıya dokunur gibi oluyorum. Anlıyorum ki bu şehirde kayboluşumun acısı, amansız olunca bir başkası oluyorum ben: Bu şehirde, sanki, daha önce hiç yaşamamış bir başkası... Cezmi Ersöz |
Aşkta yarın yoktur sevgili...
AŞKTA YARIN YOKTUR SEVGİLİ
Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili. O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır. Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur. Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar. Bu yolculukta artık para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular yoktur. Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili. İnsan bir başka ışığa teslim olur... Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir. Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur. Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında. Hindistan`da Ganj Nehri`nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de... Newyork`ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de... Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur sevgili, kanımıza karışan ilkel acı, o yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan... Kim demişti hatırlamıyorum, aşk varlığın değil, yokluğun acısıdır diye. Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, insanları uykularından uyandırmak isterdim. Uyanıp, içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye... Aşk çok eski bir şeydir sevgili. Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer. Sevdiğimiz insanların çocuklukları da... Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer. Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya... İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır. Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır... Bazen denizler, kıyılar çeker insanı. İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde yaşanmasından korkulup vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu. Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara... Bir insanın yaptığı bir hatanın tüm insanlara yayılması gibi... İşte şimdi biz de sevgili, ya olmadık zamanlarda umutsuzluğa kapılıp, soluğu evlerde alacağız, ya da denizler, kıyılar çekecek bizi. Nasıl biz başkalarının korkaklığını taşıyorsak, başkaları da bizim korkaklığımızı taşıyacak, yenilgimizi, umutsuzluğumuzu... Birazdan sabah olacak... Para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular başlayacak... Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse aşk yoktur ve hiç olmamıştır sevgili. Birbirimizi kandırmayalım... Hadi güne hazırlan. Yaşadıklarımızı unutmaya çalış. Aşk bize güvenip verdiği büyüsünü, sırlarını, cesaretini, bilgeliğini ve o ilkel, o yaban ağrısını geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek, sonra geçecek... Hadi, oyalanma birazdan yarın olacak... Aşkta yarın yoktur sevgili... Cezmi Ersöz |
Yine Seninle Geldi Hayat
Hayat kitaplarda yazılan gibi değilmiş. Kitaplarda her kelimenin altında başka bir kelime gizliymiş. Her yüzün altına başka bir yüz... Böyle gidiyormuş, bunun sonu yokmuş. Geç de olsa şimdi anlıyorum. Beni aşar bu kelimelerin altındaki kelimeler, bu yüzlerin altındaki yüzler... Ben içimdeki acıya bakarım. İçimdeki enayiliğe bakarım. Evet, kelimelerin altındaki kelimeyi, yüzlerin altındaki yüzü biliyorum ama, ben seni içimde hissederken, sana inanmışken şehrin her tarafında yanan bir ışık vardı. Yollarda, bahçelerde, hiç durmadan yanan bir ışık... Sen bu hayatta her şeyi benden iyi bilirsin. Öyleyse açıkla seni içimde hissettiğim her an hayatı aydınlatan bu ışığı... Yollarda, bahçelerde, evlerde gece ve gündüz durmadana yanan bu ışığı.. Hadi böyle bir ışığın hiç olmadığına inandır beni. Enayisin de bana... Çocuklardan, sarhoşlardan, budalalardan bile daha enayi... Cezmi Ersöz http://www.cezmiersoz.com/page1.html |
KİMİ SEVSEM SENSİN
kimi sevsem sensin / hayret sevgi hepsini nasıl değiştiriyor gözleri maviyken yaprak yeşili senin sesinle konuşuyor elbet yarım bakışları o kadar tehlikeli senin sigaranı senin gibi içiyor kimi sevsem sensin / hayret senden nedense vazgeçilemiyor her şeyi terk ettim / ne aşk ne şehvet sarışın başladığım esmer bitiyor anlaşılmaz yüzü koyu gölgeli dudakları keskin kırmızı jilet bir belaya çattık / nasıl bitirmeli gitar kımıldadı mı zaman deliniyor kimi sevsem sensin / hayret kapıların kapalı girilemiyor kimi sevsem sensin / senden ibaret hepsini senin adınla çağırıyorum arkamdan şımarık gülüşüyorlar getirdikleri yağmur / sende unuttuğum hani o sımsıcak iri çekirdekli senin gibi vahşi öpüşüyorlar kimi sevsem sensin / hayret in misin cin misin anlamıyorum http://www.youtube.com/watch?v=2yLmm...eature=related ATTİLA İLHAN |
İSTERSEN HİÇ BAŞLAMASIN
İstersen hiç başlamasın Bu hikaye eksik kalsın Onca yaraların ardından Yeni bir aşk yaratamazsın Örselenmiş bir çocukluk İşte benim bütün hikayem Kaç sevda geçse de yüreğimden Bu yıkıntıları onaramazsın İstersen hiç başlamasın Geç kalmışız birbirimize Yanlış kapılarda geçmiş bunca yıl Dönemeyiz artık ilk gençliğimize İstersen hiç başlamasın Söz verelim kendimize Murathan Mungan |
KARA GÖZLERİN
Kara gözlerindeki umut Siyah saçları kadar karamsardı ve kadere küsmüştü O, bir kere Sevgiyi öldürdü diye... Sanki ona uzanan ellerde Keskin bir bıçak Ha vurdu ha vuracak Bu, benim karanlıklarım, Bu benim sırlarım diyor hep Bir gün gelecek Şefkatle kollarına saracaklar... Asılsız sevgilerdi onu yıkan aslında Umutları umduğu gibi çıkmamış Beklentileri hep korkuları olmuş Sanki bütün hayatı, Kupkuru bir odadaymış kopamadıklarıyla.. Gülüşleri bir sigara içimi zamanı kadar az Her nefeste biraz daha kısalırken Bütün beklentileri Duman duman uçuyorlardı. Kurallar koymak isterken dostluklarına, Kuralları bozduğunun farkında değildi aslında... Şimdi o gözlerde, Vakitsiz yağan yağmurlar var, Hasat mevsimi bitmiş bahçelere Sağnak sağnak yağacaklar., Belki gönlünde gökkuşağı açacak Ama, altından çocuklar geçmeyecekler. Su yerine zehir akacak ırmaklarından, Hiç kimse içmeyecek... ya Ben, Şimdilerde bir bağ bozumu hüznü var içimde, Üzümlerim gazap üzümü Şaraplarımsa gözyaşları... Sen güz güneşinde, sanki kanadı kırık bir kuş, Konmuştu bahçeme, Ona şefkatle eğilirken Pır diye uçtu birden Kırık sandığım kanatlarındaki sahtelik, ve inancımla birlikte. AHMET MUHİP DIRANAS |
Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. "O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin...
Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin. Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü. Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki. Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın. Ve zaten genellikle o daha az sever seni, Senin onu sevdiğinden. Çok sevmezsen, çok acımazsın. Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Senin değillermiş gibi davranacaksın. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. Çok eşyan olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin. İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. Gökyüzünü sahipleneceksin, Güneşi, ayı, yıldızları... Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. "O benim." diyeceksin. Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin... Mesela gökkuşağı senin olacak. İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. Mesela turuncuya, yada pembeye. Ya da cennete ait olacaksın. Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın. Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak... Can YÜCEL |
Değişen ben değilim...
Hepsi Bu
http://www.youtube.com/watch?v=sYG9FuuHkOg Değişen ben değilim dönüşen savaş yaşlanmakla ıslanmak aynı şey: bir yağmurun gölgesinde ihtiyarlanmak şimdi ölüm bile yetmiyor acılarımızı tartmaya dostlar alıngan bir sahili pinekliyorlar bir merhabayı bıçaklar gibi artık selamlaşmalar değişen ben değilim dönüşen savaş artık zaman bile yetmiyor yaşadığımızı sanmaya yine de ışıklar bu kenti güzelmiş gibi gösteriyor geceleri... geceler... yani Ahmet Haşim in kafiyeleri... seni aklıma düşüren yerçekimi değil yalancı yıldızlar öyle uzaksın ki üflesem soğuyacaksın sarılsam okyanus bir aşka yetecek kadar ve anımsatacak kadar sebepsiz bir ölümü, acılarımız ve kafiyelerimiz var... işte hepsi bu kadar... Yılmaz Erdoğan |
Ne Olacak Halim
http://www.youtube.com/watch?v=iwGyZ...eature=related Sen bu satırları okurken ben cok uzaklarda olacağım... Böyle başlardı bütün bildiğimiz mektuplar, Biliyormusun? Bu ikimizin hikayesi, Şu anda nerdesin, ne yapmaktasın; Bildiğim yerlerdemisin yoksa hiç görmediğim bir evin penceresinde mi, Sevdiklerin özlemi sardımı nicedir kalbini, Pişman mısın başlamadıkların için, iç cekiyorsundur şimdi Düşünüpte yazmadığın yazıpta yollamadığın mektupları saklıyormusun hala, Kafanda hep aynı cümle biliyorum ne olacak halim, Ah, biriktirdiğimiz bütün hevesler nasılda hızla tükendiler. En çok kimi özledin, en çok neyi bekledin? Şimdi düşlediklerimin neresindesin... Dedim ya. Bu ikimizin hikayesi... Islandımız bütün yağmurları, dudak kanatan kalpli sızı aşklarımızı, Bizi buluşturan kaldırımları, İşte bütün bunları bütün bunları yazıyorum. Ben unutmadım diye Hatırlıyormusun sonunu değiştirmediğimiz filmleri Hayatın gerceğidir sandığımız kabullenilmiş yenikliği Bir ağızdan söylediğimiz en kahraman cenkliği, Büyürken vazgectiklerimizi yada vazgeçittirdikleri seyleri, Ne Olacak Halim... Çabuk mu büyüdük dersin Biliyorum.. NE Olacak Halim... Sen bu satırları okurken, ben nerde olacağım kim bilir. Neleri bırakmış olacağım birde, Ne aşkları Ne başlangıçları Ne ayrılıkları tıpkı senin gibi. Biliyormusun... Tek sorum var kendimle şimdi Ahhh Ne Olacak Şimdi Halim.... İclal Aydın |
Masallar
Daha uyanmamalıydık masallardan.Ne zaman bitti o eşsiz ormanlar, yollar? ne zaman ayrıldı yolları şehzade ile ipek kızın? ve ne zaman vazgeçti yakışıklı prens yüzyıl uyuyan güzeli uyandırmaktan? Ne zaman yoruldu aladdin lambasını ovmaktan? iyilik perileri, sevimli cinler şimdi neredeler? Daha uyanmamalıydık...Masallar hep o renkte ve aynı inandırıcılıkta kalmalıydı kalbimizde.Bir şey oldu, bir yerlerde.Büyüdük mü küstük mü birşeylere ne; inanmaz olduk masallara.Dinlemez olduk ve anlatmadık bir daha.Belki anlatılacak masalımız kalmadı, çabuk yordu hayat bizi.Oysa ne güzeldi küllerinden yeniden doğan Anka kuşu, Kaf dağının ardındaki o gizemli ülke, lal bir oba uşağı ile güzeller güzeli bey kızının başkaldıran sevdası.Nasıl özlüyoruz geçmişi...Neden özler ki insan? Hele birde mutsuz bir çocuksanız...Çocuktuk çünkü.İnanıyorduk.Köprüler geçmemiş, aldatmamış, aldatılmamış, bedeller ödememiş, ayrılık ve hasret mektupları okumamıştık.Ve dizlerimizi kanatmamıştı henüz hayat.İnanıyorduk, duruyduk, saftık, çocuktuk.Şimdi anlatacak bir masalımız bile yok, bir köşesine sığınacak... İclal Aydın |
...İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri?...
http://www.youtube.com/watch?v=hh0n6...eature=related
Seni Seviyordum Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi... Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri SENİ SEVİYORDUM ve senin haberin yoktu Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesten başkaydı işte... Güldüğü zaman yukarıya bakardı; Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı... Ne güzeldiler sen bilmiyordun... BEN SENİ SEVİYORDUM... Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu Geri dönüyordu, çoğalarak Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi, herseyi erteleyişim oluyordun Kalp ağrısı oluyordun, Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun, Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk, Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk Cesurduk... Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller... Ben SENİ SEVİYORDUM sen bilmiyordun... Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra Yağmurlar yağdı, serin haziran akşamları Derken bir gün uzaktan gördüm seni... Saçların bana inat başın herseye meydan okuyarak işte yine aynı Kalbimi acıttı her zamanki gibi... Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir yada boşver bilme en iyisi... İclal Aydın |
Acıya Aşina Bir Yüzün İfadesi
Havanın karardığı andır yürekteki söz Hangi resime baksam çeviriyor yüzünü Saçlarımı yakıyor mendilimde sönmüş köz Aynalar çoğaltınca unutulmuş bir hüznü Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Sana giden yol nedir, nasıldır; bilemedim Göğsümü açtım aya karşı hep ayazlarda Ufuktaki kızıllık gitmedi hayalimden Ve titredim, yutkundum, en derin niyazlarda Sudaki halka bile etkilendi halimden Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Seherin dudağından sabahı alamadım Seni aradım yine kelebeğin renginde Bir gülücük bûsesi bulur muyum diyerek Kırıldı merdivenler, mesafeler; derinde Kapılarda yoruldum ağıtlar söyleyerek Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Senin kaldığın yerde, nedense kalamadım Açılsın derken bugün okyanusun perdesi Sular durulmaz oldu aktığı yatağında Can dostun çok yakından geliyorken hoş sesi Şimdi sürgün menzilim, sesinin uzağında Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Gel dese de yıldızlar, oraya gelemedim Kartalın pençesinde serçenin emelleri Yağmur yerine kara lekeler gökyüzünde Celladımı sorarsan; daraltıyor çemberi İp koptu kopacak bir insafsızın sözünde Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Gelsin diye kimseye bir haber salamadım Bebeği öksüz koyan kurşuna lânet olsun Hangi hoyrat eldir ki, kısar bülbül sesini Bu nasıl bir gidiştir yüreğe hasret koysun Yarı yolda bıraksın yolcunun hevesini Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Efkârın tozlarını aynadan silemedim Hüzün, cenderesiyle yoklarken gündüzümü Sorarlarsa bu nedir? Derim ki işim budur İhanet örüyorsa ateşten bir düğümü Çare yok, yol göründü; işte gidişim budur Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Mehtabın uykusunu yüzünde bölemedim Bulayım derken onu; işgal edilmiş evler Süvarisi vurulan küheylân at gibiyim Susuzluk âhâ döndü; suyun başında devler Dağı kökten yıkılmış garip Ferhat gibiyim Bulutun ağladığı geceyi bulamadım Şirin’e yol verecek dağları delemedim 22/4/2002 Amsterdam-Zaandam Hüseyin Kerim Ece |
Aciya gülmek
ACIYA GÜLMEK
Öpüyorsam ayrılığı gözünden Söküyorsam yüreğimi göğsümden Geciyorsam gözlerinin icinden Sana olan sevdamdandır bilesin Geciyorsam bir çiçeğin özünden Sana olan sevdamdandır bilesin. Meğer ne yanlızız insan olmuşsak Yaprak gibi dalda sesziz solmuşsak Yeri gelmiş acıyda gülmüşsek Sana olan sevdamdandır bilesin Yeri gelmiş ayrılığa gülmüşsek Sana olan sevdamdandır bilesin . -Biliyorum sen yine parmak uclarında üşüyorsun. Aramızda kıvrılıp yatan uzaklığa inat Ayaklarınla kasıklarımın kasırgasını Ellerinle yüreğimde yaktığın ateşi düşlüyorsun. Sularımız sızıp karışıyor ay karanlıkta Ve cırılcıplak bir ırmağa dönüşüyoruz yatağımızda.. Apansız pencerende gülümsüyor güneş ne güzel. Bütün parmakların tıkır tıkır işliyor İştahla gülüyorsun yaşamaktır aşk Geceyle gündüzün sesziz gecişimidir bir uyku boyunda. Delice bir yangın parmaklarının buzulunda Ah şahrut her yerimiz nasıl da şaşırıp kalmaya istekli. . Karşılıksız sevebilmekse sevda Gercek seven küle dönmüş her cağda Elim kolum bağlanmışsa kıyında Sana olan sevdamdandır bilesin Sevdunayım gebermişsem kıyında Sana olan sevdamdandır bilesin. biliyorum sen yine parmak uçlarında üşüyorsun. aramızda kıvrılıp yatan uzaklığa inat, ayaklarınla kasıklarımın kasırgasını, ellerinle yüreğimde yaktığın ateşi düşlüyorsun. sularımız sızıp karışıyor ay karanlıkta ve çırılçıplak bir ırmağa dönüşüyoruz yatağımızda. apansız pencerende gülümsüyor güneş, ne güzel! bütün parmakların tıkır tıkır işliyor. iştahla biliyorsun, yaşamaktır aşk geceyle gündüzün sessiz geçişimidir bir uyku boyunda delice bir yangın parmaklarının buzulunda ah şahrud, her yerimiz nasıl da şaşırıp kalmaya istekli! öpüyorsam ayrılığı gözünden söküyorsam yüreğimi göğsümden geçiyorsam gözlerinin içinden geçiyorsam bir çiçeğin özünden sana olan sevdamdandır bilesin meğer ne yalnızız insan olmuşsak yaprak gibi dalda sessiz solmuşsak yeri gelmiş acıya da gülmüşsek yeri gelmiş ayrılığa gülmüşsek sana olan sevdamdandır bilesin karşılıksız sevebilmekse sevda gerçek seven küle dönmüş her çağda elim kolum bağlanmışsa kıyında seydunayım gebermişsem kıyında sana olan sevdamdandır bilesin |
ACILARA TUTUNMAK
"Kavuşmak özgürlükse özgürdük ikimizde, Elleri çığlık çığlık yan yana iki dünya. İkimiz iki dağdan iki hırçın su gibi akıp gelmiştik, Buluşmuştuk bir kavşakta, Unutmuştuk ayrılığı, yok saymıştık özlemeyi Şarkımıza dalmıştık. Mutluluk, mavi çocuk oynardı bahçemizde." Acı çekmek özgürlükse, Özgürüz ikimizde O yuvasız çalıkuşu Bense kafeste kanarya O dolaşmış daldan dala Savurmuş yüreğini Ben bölmüşüm yüreğimi Başkaldıran dizelere. Aramakmış oysa sevmek Özlemekmiş oysa sevmek Bulup bulup yitirmekmiş Düşsel bir oyuncağı. Yalanmış, hepsi yalan Yalanmış, hepsi yalan Sevmek diye bir şey varmış Sevmek diye bir şey yokmuş. Acı çektim günlerce Acı çektim susarak Şu kısacık konuklukta Deprem kargaşasında. Yaşadım bir kaç bin yıl Acılara tutunarak Acı çekmek özgürlükse Özgürdük ikimizde. Acılardan arta kalan İşte şu bakışlarmış Buğu diye gözlerimde Gün batımı bulutlarmış. Yalanmış, hepsi yalan Yalanmış, hepsi yalan Savrulup gitmek varmış Ayrı yörüngelerde. Söz: H.Hüseyin Korkmazgil Müzik: Ahmet Kaya |
zeilen an meinen EX! KENDINE IYI BAKMA!
heryerde seni ariyorum
sensiz bi hayat düsenemiyorum ama istemiyorsan... hast du pech gehabt ! Irgendwann wirst du es bitterböse bereuen denn niemand wird dich so sehr lieben können niemand wird mit deiner kranken art umgehen können veee kimse seni benim kadar alttan alamiycak du wirst hunderte von frauen haben, aber keine von diesen schlampen wird es mit dir mehr als einpaar monate aushalten können. Diese frauen sind genauso wie du, der eine kommt,der andere geht. das ist euer lebensmotto, viel spass !!! Du sagst zu mir du willst mich nicht ??? Warum hat das, dann solange angehalten ??? warum hast du dich immerwieder mit mir getroffen ??? warum haben wir immer schöne zeit zusammen verbracht ??? warum hast du mir erzählt,dass du mich ja doch vermisst hast ??? Wir haben eigentlich ganz gut zusammengepasst. bis auf den punkt, dass du nicht kompromissfahig und kritikfähig warst. Du willst mich nicht mehr, dann hast du pech gehabt. ich werde auf den tag warten an dem du angekrochen kommen wirst. ich werde warten auch wenn du nicht kommst, icin gidecek biliyorum. ama bende gelmiycem, hep ben geldim... bu sefer gelmiycem!!! du wirst es sehen !!! du bist für mich gestorben. artik siliyorum seni!!! und so jemand wie du,war mein traum-mann ??? hilfe...was hab ich nur für ein problem,dass ich dir diesen titel verpasst habe. |
kurşuni gözlerin…
Liste der Anhänge anzeigen (Anzahl: 1)
Yıldızsız bir çöl gecesi bakışların,
mahkeme duvarı! Ve ölü bir balık bedenin, Kızılırmak kıyısında, durma! Öyle çığlık at ki, kimse duymasın seni, kızılcık şurubu sansınlar kızıllığı ağzındaki. Bir ölünün ilk gecesi kadar sessizsin mezardaki. Bekaretini verdiği gün gibisin bir fahişenin! Durma, öyle cümleler kur ki kanasın sözlerin, faili meçhul bir cinayetin iki kurşunu gözlerin! kurşuni gözlerin… |
Zitat:
|
Zitat:
ja danke für den tipp. ama kendimi kücük düsürdügümü sanmiyorum. nede olsa burasi sanal. sanalda kücük düsmüsüm yana düsmemisim...wem interessiert das. |
Zitat:
|
ja das stimmt schon
|
KIZ ÇOCUĞU
Kapıları çalan benim kapıları birer birer. Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler. Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar. Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar. Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu. Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu. Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok. Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk. Çalıyorum kapınızı, teyze, amca, bir imza ver. Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler. Nazım Hikmet (1956) |
Zitat:
"Her aci büyütür icindeki cicegi, dönersin kendine budur askin gercegi..." |
Yazmam Daha Aşk Şiiri
Cemal Süreya Oydu bir bakışta tanıdım onu Kuşlar bakımından uçarı Çocuk tutumuyla beklenmedik Uzatmış ay aydınlık karanlığıma Nerden uzatmışsa tenha boynunu Dünyanın en güzel kadını oydu Saçlarını tarasa baştan başa rumeli Otursa ama hiç oturmaz ki Kan kadını rüzgardı atların Hep andım ne yaşanır olduğunu En çok neresi mi ağzıydı elbet Bütün duyarlıklara ayarlı Öpüşlerin türlüsünden elhamra Sınırsız denizinde çarşafların Bir gider bir gelirdi işlek ağzı Ah şimdi benim gözlerim Bir ağlamaktı tutturmuş gidiyor Bir kadın gömleği üstümde Günün maviliği ondan Gecenin horozu ondan |
Tahir & Zühre meselesi
Tahir olmakta ayıp değil Zühre olmakta
Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil Bütün iş Tahir'le Zühre olabilmekte yani yürekte. Mesela bir barikatta dövüşerek Mesela kuzey kutbunu keşfe giderken Mesela denerken damarlarında bir serumu,ölmek ayıp olurmu? Tahir olmakta ayıp değil Zühre olmakta Hatta sevda yüzünden ölmekte ayıp değil. Seversin dünyayı doludizgin ama o bunun farkında değildir. Ayrılmak istemezsin dünyadan ama o senden ayrılacak yani sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı? Yani Tahir'i Zühre sevmeseydi artık yahut hiç sevmeseydi Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden? Tahir olmakta ayıp değil Zühre olmakta Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil. Nazım Hikmet Ran |
bir adin kalmali geriye,aybetmek için erken,sevmek için çok geç
http://www.youtube.com/watch?v=90cJHBjksj0
Bir adın kalmalı geriye bütün kırılmış şeylerin nihayetinde aynaların ardında sır yalnızlığın peşinde kuvvet evet nihayet bir adın kalmalı geriye bir de o kahreden gurbet. Sen say ki ben hiç ağlamadım hiç ateşe tutmadım yüreğimi geceleri,koynuma almadım ihanetini ve sen say ki bütün şiirler gözlerini bütün şarkılar şaçlarını söylemedi hiç buselik geçmedi fikrimden ve hiç gitmedi bir toprak kan gibi adın içimin nehirlerinden evet yangın evet salaş yalvarmanın korkusunda talan evet kaybetmenin o zehirli buğusu evet isyan evet kahrolmuş sayfaların arasında adın sokaklar dolusu bir adamın yalnızlığı bu sevda biraz nadan birazda hıçkırık tadı pencere önü menekşelerinde her akşam. dağlar sonra oynadı yerinden ve hallaç altı pamuğu fütursuzca sen say ki yerin dibine geçti geçmeyesi sevdam ve ben seni sevdiğim zaman bu şehre yağmurlar yağdı yani ben seni sevdiğim zaman ayrılık kurşun kadar ağır gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın yinede bir adın kalmalı geriye bütün kırılmış şeylerin nihayetinde aynaların ardında sır yalnızlığın peşinde kuvvet evet nihayet bir adın kalmalı geriye bir de o kahreden gurbet beni affet kaybetmek için erken,sevmek için çok geç http://www.youtube.com/watch?v=9QXXVbuPe0E |
Ben sana nasil küseyim?
http://www.youtube.com/watch?v=nG5ZA...eature=related
Ben sana nasıl küseyim İstanbul üstüme düşer Karaköy'den vapur kalkmaz Sezen Aksu şarkı yapmaz Üsküdar'da yangın çıkar Hey kanar yüreği güvercinlerin Minibüsler bağırmaz olur Aşk üstüne yenim etmez martıları boğazın Ulan poyrazı küser, olan lodosu esmez Yağmuru yağmaz nisanın Ben sana nasıl küseyim İstanbul üstüme gelir İçim yanar içim Bir aşk için bir içim Kendini vurur sokaklarına Cihangir'in Eyüp Sultan sabahlarına Ve ekmek kavgasına yemin olsun Bir de umuduna Kavgaya düşmüş yeni gencin Beyoğlu Arsız bir gece beyim Hayat üryan edilmiştir Ve sevilmiştir, ve sevmiştir Gül pavyonda sevim Söyle Söyle ben sana nasıl küseyim Yolda yürürsün Canın çeker Kestane satarım Taksim'in köşesinde Beyoğlu'nda sinemaların kapısında dururum Her filimde Türkan Şoray oynar Ben sana nasıl küseyim İstanbul üstüme düşer Minibüslerin kapısında bağırırım Sen binersen ön koltuğu ayırırım Bir de teybe attım mı şarkımızı Bir tek dileğim var Mutlu ol yeter Ben sana küsmem İstanbul üstüme düşer Yangın çıkar Üsküdar’ın içinde Aslan arkadaşla belalardan geçerim Her bir şeyi taşır yüreğim Her bir şeyi taşır Bir senin yokluğunu çekemez Söyle Söyle ben sana nasıl küseyim Ben sana nasıl küseyim İstanbul üstüme düşer Karaköy'den vapur kalkmaz Sezen Aksu şarkı yapmaz Üsküdar'da yangın çıkar Ey kanar yüreği güvercinlerin Minibüsler bağırmaz olur Aşk üstüne yenim etmez martıları boğazın Ulan poyrazı küser Ulan lodosu esmez Yağmuru yağmaz nisanın Ben sana nasıl küseyim İstanbul üstüme gelir İstanbul üstüme düşer Söyle Söyle ben sana nasıl küseyim ... |
| Alle Zeitangaben in WEZ +2. Es ist jetzt 14:52 Uhr. |