[Tabula_Rasa]

Özgürlük taleplerini ancak bildiği tek yöntem olan şiddetle bastırmaya çalışan, kendisini devletle özdeşleştirmiş padişaha karşı Afşar Türkmen Beyi Dadaloğlu’nun haykırışı boşuna değildir:

“Hakkımızda devlet vermiş fermani,
Ferman padişahınsa dağlar bizimdir.”

Bu söz, sadece bir isyan dizesi değil, zulme karşı kökleri yüzyıllara uzanan bir duruşun ifadesidir. Devleti kendi mülkü, halkı da itaat etmekle yükümlü tebaa sanan anlayışa karşı, özgürlüğün fermanla değil iradeyle kazanıldığını ilan eden bir meydan okumadır.

Bugün kanından zerre kadar Afşar boyu kanı taşıyanların İmamoğlu’na sahip çıkmasının nedeni de budur. Çünkü Afşarlar haksızlığa tahammül edemez. Zorbalığı meşru gören hiçbir iktidarı kabullenmez. Devleti kutsallaştırıp adaletsizliği perdeleyenlere boyun eğmez.

Afşar geleneğinde biat yoktur, onur vardır. Korku yoktur, direniş vardır. Zulüm karşısında susmak değil, bedeli ne olursa olsun karşı durmak vardır. Özgürlük, Afşar için bir lütuf değil, vazgeçilmez bir haktır.

Dün Dadaloğlu dağları işaret ediyordu, bugün meydanlar işaret ediliyor. Değişen sadece zaman, zihniyet aynı. Ve o zihniyet şunu hâlâ öğrenemedi:
Ferman kimin olursa olsun, halkın iradesine zincir vurulamaz.

Afşarlar dün de zulme karşıydı, bugün de. Çünkü bu kan, haksızlıkla yaşamayı değil, mücadele ederek yaşamayı seçer.

AFSARLAR IMAMOGLU'NUNU BAGRINA BASTI!!!

Afşarlara oyun edip sürdüler
Döneklere rütbe geldi duydun mu
Türkmenleri top- tüfek kırdılar
Ermeni'den casus oldu duydun mu

Boş kaldı yaylalar sürüsüz dağlar
Yıkıldı obalar analar ağlar
Bozoklu denilen yerdeki beyler
Göçmenleri soyuyormuş duydun mu

Cerit Afşar birleşip de göçelim
Seyfe gölün soğuk suyun içelim
Kalmış ise dost ve yaren seçelim
Her bir taraf düşman olmuş duydun mu

Aşa aşa Çiçekdağı yol ettim
Kırşehir'geçip vadiye girdim
Yeşiller içinde bir belde gördüm
Muhaciri seviyorlar duydun mu

Dadaloğlu der ki dağıldık bittik
Gurbet ellerinde perişan olduk
Atları- sürüyü söyleyin nittik
Bomboş geldik şu Kaman'a duydun mu