Ah Minel Aşk !
Kaybolduğum andır yâr, sırrına vardığım an
Gecenin son düşüyle, gel hüznümü arama.
Aşk ki; bana kıyandır, anı sardığım zaman
Kızgın kor gülüşüyle, çöreklenir yarama.
Kaybolduğum andır yâr, sırrına vardığım an.
Belki de ötüşüdür; şen bülbülün dilinden
Süzülüp pınarından, değince yanağına,
Kan damlayan sevdanın oyalı mendilinden
Adanan gözyaşları, varınca sunağına,
Belki de ötüşüdür şen bülbülün dilinden.
Heyhat! Dinler mi sesi, duyar mı hıçkırığı?
O asuman inlerken aydan ışık saçıldı!
Bin parçaya bölünen simada cam kırığı,
Karanlık ufka doğru, o perde de açıldı,
Heyhat! Dinler mi sesi, duyar mı hıçkırığı!
Şimdi sussun duymazsa elde kalana dönüp
Gözünü yumsun sonra, o yolda seyir etsin.
Tutuşup yanmıyorsa sevda külünde sönüp
Arınıp vav halinden, son halini seyretsin!
Şimdi sussun duymazsa elde kalana dönüp.
Karanfil buğusudur, masivadan nükseden!
Rahmete ermek için, terk ettik aşiyanı.
Ah yârin sinesinde pervasızca raks eden,
Neşter vurgusu değil sevdanın cüzzam yanı.
Karanfil buğusudur, masivadan nükseden...
Ol Elif ki nicedir; yalvarıp yakarmasın,
Melâmet Hırkasını, kim giyecek sırtına?
’Şulesi vursun yârin’ Diyorken bakar mısın,
Sözlerinde hezeyan, yüreğinde fırtına.
Ol Elif ki nicedir; yalvarıp yakarmasın!
ELİF KESKİN
|