''En koyu yalnızlık bile bir tanığa ihtiyaç duyar'' demiş Cemal Süreyya günlüğünde...
Peki yıllarca beklemiş bir kahkahanın,nice dertlerden sonra ferahlamış bir kalbin,çalışa çalışa nasır tutmuş
sevinçli parmaklarında birer tanığa ihtiyacı yokmu?
Ya da şöyle sorayım:sadece ve sadece ''kötü gün dostu'' olmak ta birazda dostlarımızın acılarına tanıklık
etmenin verdiği karanlık bir lezzetmi var?
A.Ş.K neyin kısaltması / Tuna KİREMİTÇİ
|