Insan bir kere ölür
...
Resimler renksiz, sarkilar ruhsuz
Artik hiçbir sey avutamaz beni
Bakin bir çag devriliyor içimde sersefil
Son sair de kirmis son kalemeini
ilk mesaleyi kim yakti bu karanlikta
Kimdi aydinlatan benim zindan gözlerimi
Sevilmek mi ?
O son artigi en ilkel çaglarin
Bir magara duvarindaki en eski resim
Ya sevmek ?
Hiç sönmeden bir ömür boyu
O en güzel huy benimsedigim
Yikildikça tutundugum dal bu boslukta
O en insancil gerçegim benim
Ben hep böyle yüzyillar boyu sevdim, çaglar boyu
Kopkoyu bir geceydi yasadigim sevince
Ellerimi arardim, bulamazdim çogu gün
Bir saklayan vardi beni
Bir tutan vardi
Sana yaklasamazdim
Anlayamadigim korkular vardi içimde
Hep böyle seninle sensiz kalirdim ben
Bir kivilcim sönerken bir yanardag patlardi içimde
Ko simdi ben yalniz öleyim
Vur ellerime ekmedigimi al
Tiksinir beni kim görse sensiz
Utanir yalnizligim bana baktikça
Aynalar mi?
Hani nerdeler
Kimbilir kaçyüzyil oldu kendimi görmeyeli
Adim mi neydi ?
Besbelli unutmusum
Hadi vur , hadi öldür
Kurtar beni ezilmekten çürümekten
Bir zaman
Ölmeye vaktim mi vardi seni sevmekten
Sen büyüyen bir sessizliktin içimde
beni ben eden en duru irmaktin
En güzeliydin mozaiklerin
Seninle maviydi gökyüzüm
.....
|