Bazen öyle seviyoruz ki belki bir ümit
var diye bekliyoruz. Belki de bizi ayakta tutan o ümit oluyor. Sevip duygularimizi bastirmak zor, ona onu sevdigimizi söylemek zor... söylememiz gerekiyor daha dogrusu ... o öyle istedigi için ya da o daha buna hazir oldugu için ya da onu üzmemek için.... bazen gönlümüze sigmayip dudaklarimiza kadar gelen bir sevinci... bir "seni çok seviyorum" bir "askim" bir "hayatim" cümlesini söylemeyip içimize atmak zorunda kaliyoruz... yarim kaliyor kalbimizden gelen sevinçler içimizde bastiramadigimiz ask çiçekleri... bu üzücü bir sey mi ? Hayir tabii ki çünkü sevdigimiz biri vardir ... askimiza cevap vermese de... yarinlara dair bir ümidimiz vardir.... ama insallah birgüm ümitlerimiz gerçege dönüsür... eger dönüsmezse asil bizim için yikici olan bu olur... bosu bosuna beklemis oluruz o zaman.. bir daha hiçbir sekilde geri dönemeyecegimiz hayatimizin bu en güzel günlerini bosa harcamis oluruz... ve en kötüsü de aska ve insanlara olan inancimiz, güvenimiz daha çok yikilmis olur... ve mutsuzlar kervanina bir gönlü yiki daha katilir.
Evet sevmek, asik olmak elimizde olan birsey degil ama sonuçlarina katlanmak bize düsüyor...
|