[roman]

Düşündüm de, dostluklar her zaman karşılıklı eğitmeye ve eğitilmeye ışıklı bir kapı açarlar.

Bazen çok katı ve absurt gibi de gelse cümleler, ben, senin kırılıp bir köşede kalmanı arzulamam.

Elbet senin doğru ve dürüst yapılarının ve güzel bilgilerinin farkındayım.

Beni insanlar ile dostluklara iten temel değerler de budur.

Ama, cesetler üzerine ne güzel bir dünya kurulur, nede insani ilişkiler.

Ben senin çok daha büyük yeteneklerin ve düşüncelerin olduğuna inanmaktayım.

Hiç birimiz bu dünyada yaşayan insanlar olarak tertemiz değiliz.

Ama insanız iyilerimiz ile ve kötülerimiz ile.

Başka da bir mavi dünya yok.

Ve bu dünya tüm canlıların dünyası.

Ben senin ile sert oluşmak zorunda olan tartışmayı kendi açımdan yeterli olarak görüyor ve burada derslerinin ve özel yaşamlarının dışında artan zamanlarında aktif yazmanı arzuluyorum.

Hani bir deyim vardır ( insanlar yaşadıkları gibi düşünürler )

Ama bazı olaylar vardır ki yaşamda yaşamamana rağmen hissetmeye çalışmak ve hissetmek gerekir.

Hiç bir insan salt kötüolarak doğmaz, Hitler Avusturyada güzel sanatların resim bölümüne kabul edilseydi, baskıcı ve şiddet yanlısı bir ebevyni olmasaydı acaba bu kadar zulüm yaşamak zorunda kalırmıydı insanlık.

Yada Stalin kiliseyi seçipte Teoloji bilgisi ile mesleği olan Papazlığı yapsaydı?

Kısaca sevgili Işın hiç birimiz ne tertemiziz, nede kutsalız, kutsallığımız yalnızca Tanrı katında...

Selamlar...