[edelstahl]

Genç adamin biri, dermis babasina her gün: "Benim de dostlarim var, sendeki dost gibi ..."

Baba itiraz eder: "Olmaz öyle çok dost, hakikisi belki bir, belki iki, fazlasini bulamazsin gerçek, hakiki ..."

Devam eder durur konusma ...
Aralarinda baslar bir tartisma, karar verirler bir sinava, dostun hakikisini anlamaya ...
Bir aksam bir koyun keserler ve koyarlar çuvala.

Baba der ki ogluna: "Hadi al bu çuvali, simdi götür dostuna!"

Çuvaldan kanlar damlamakta, sanki öldürmüsler de bir adami, koymuslar çuvala, distan böyle sanilmakta ...
Delikanli sirtlar çuvali, gider en iyi bildigi dostuna, çalar kapiyi, o dost bakar ki bir çuval, hem de kanli, kapar hizla kapiyi delikanlinin suratina, almaz içeri arkadasini. Böylece tek tek dolasir delikanli, kendince tanidigi, sevdigi dostlarini. Ne çare, hepsinde de sonuç aynidir. Evlat geriye döner, ama içten yikilir ...

Babasina dönerek: "Hakliymissin, baba", der. "Dost yokmus su dünyada, ne sana, ne de bana ..."

Baba: "Hayir, evlat", der. "Benim bir dostum var bildigim, hadi, çuvali alda bir kere de git ona."

Genç adam çuvali sirtlar tekrar, alnindan ter, çuvaldan kanlar damlar, gider baba dostuna. Kabul görür, sevinir. O dost delikanliyi alir hemen içeri, geçerler arka bahçeye, bir çukur kazarlar birlikte, çuvaldaki koyunu gömerler adam diye, üzerine de serpistirirler toprak, belli olmasin diye dikerler sarmisak ...

Genç adam gelir babasina: "Baba, iste dost buymus", diye konusunca, babasi "daha erken, o belli olmaz daha. Sen yarin git O na, çikart bir kavga, atacaksin iki tokat hiç çekinmeden ona, iste o zaman anlasilacak dostun hakikisi. Sonra gel, olanlari anlat bana".

Genç adam aynen yapar babasinin dedigini, maksadi anlamaktir, dostun hakikisini. Babasinin dostuna istemeden basar iki tokadi.

Der ki tokadi yiyen DOST: "Git de söyle babana, biz satmayiz sarmisak tarlasini böyle iki tokada!"