za-Man "Sonun baslangici" 2
Ilk baslarda bu yeni meziyetimden cok korkuyordum.Gece herkes uyudugunda, kulagimi cekip bir gün öncesine ayni
yere dönüveriyor,kol saatimden gözümü ayiramiyordum. 5, 10, 30 derken 55 dakikaya kadar kalip dönüyordum.Son
5 dakikasini <ne olur ne olmaz> diye yedekte tutuyordum. Bu nasil bir meziyetti. Ilgimi daha evvel cekmeyen dergiler
alip okuyordum. P.M. Magazin, Sizinti (aklin ve ruhun birlestigi dergi...) Zamanda yolculugun kullanma talimati yok
muydu be kardesim?.. Yoktu, ve deneme yanilma yoluyla bircok irili ufakli maceralara dogru tüy biyiklarimla ve titrek
gencligimle tam gaz ilerliyordum.
Ilk yilimi hatirladigimda hala hem güler hem aglarim.Nesneleri,sayilari, kolayca etkileyebiliyordum tek dokunamadigim
sey mukadderatti. Lakin babacigim vefat ettiginde, dönüp kendisiyle bir saat daha konusmak,>>yarin o trene degil....
mutlaka öteki trene bin emi! << demis olmama ragmen, hicbirseyi degistirememis ve kendisini bir tren kazasinda yine
de kaybetmistim. Bu bana sonraki acimin daha da büyümesine neden olacak aci bir ders olmustu. "oglum..neden bu
kadar heyecanlisin, tamam binerim binerim " Bu son sözlerini hala kulagimda isitirim.
Peki ya gencligimden kalma neseli anilarim yok muydu? Olmaz olur mu...genc ve hürdüm, önümde o kadar zaman vardi
ki..her saat benim icin iki saat degerindeydi. Evden kacan cocuklarin yerini bana ayni gün söylediklerinde "en son nerede
gördünüz?" diye sorar, oraya giderdim ve caktirmadan geriye döner ve cocuklarin nereye gittiklerine bakar, tekrar döner
"gidin sidikli Hatce ve sümüklü Sahini Hakki amcanin ahirinda saklanmis bir sekilde bulacaksiniz!" derdim.
O günün aksami sevincten havalara ucan cocuklarin anne ve babalarindan türlü yemekler ve bahsisleri garantilerdim.
Bu para haram miydi acaba diye düsünürdüm. Gerci karsiliginda bir zahmete giriyordum, ama yine de hayiflanirdim.
sürecek
|