[roman]

Evlat sen vıcık, vıcıksın hayatın yalan, üç kağıtçılık, ortamı karıştırma, bilgisizliğini saklayabilmek için her türlü kılığa girmeyi bir sanat eseri sanmak üzerine kurulmuş.

Şimdi şu yazdıklarının hepsinin tek, tek yalan olduğunu bilmene rağmen, o kurnaz zekan ile bu sayfaların kültür ve bilgi birikimini bildiğin için, ne yazarsam, ne yapıştırırsam, ne sokuşturursam, ne bok yersem herkes yutuyor, herkesi nasılsa bir punduna sokup kandırıveriyorum diye düşünmektesin. Ama, senin hem ne kadar büyük bir salak, hem nekadar büyük bir yalancı, hem yazılar yapıştırmadığın zaman, salt kendi bilgilerinden yazdığın zaman ne kadar sığ ve ölçüsüz yazılar çıktığını bilen bir kişiyim.

Ve bu durum seni çok büyük rahatsız ediyor. Benim dürüst bir kişi olmamdan hep ürküyorsun.

Sana daha önce de yazdım evladım, bir daha yazayım da unutma.

Hiç bir insan kendisine zarar vermeden bir başka insana zarar veremez.

Demek Karizma için dokuz doğurdum, evladım ben bilginin kaynağını, doğruluğunu bulabilmek için dokuz değil dokuz binde doğururum.

Ama, senin yaptığın gibi bilmeden bu böyledir diye yalan yazmam, yalanın üzerinde inatlaşmam, o yalan ile (ki hiç bir zaman.) insanı aşağılamam.

Senin ile benim aramda insani ölçülerin temellinde çok büyük uçurumlar var.

Önce bir insan olabilmeyi öğren, en azından dene.

Olduğun zaman tekrar yazışırız.